دهه شصتی ها دی سی رو بیشتر دوست دارن
چون شدت تخیل شخصیتهای دی سی کنترل شدس
منم دی سی
( این تاپیک تکراریه...یه تاپیک مشابه داریم.... ناظم بخش لطفا بررسی کنید درصورت تکرار ادغام بشه)
دهه شصتی ها دی سی رو بیشتر دوست دارن
چون شدت تخیل شخصیتهای دی سی کنترل شدس
منم دی سی( این تاپیک تکراریه...یه تاپیک مشابه داریم.... ناظم بخش لطفا بررسی کنید درصورت تکرار ادغام بشه)
ممنون از نظرتون
ولی این چون مقاله هستشف جدا زدم، و گرنه اون تاپیک بحث کردن بود.
خب من یادم نمیاد از دی سی چیزی خونده باشم ولی می دونم که دیگه دلم نمی خواد از مارول بخونم
هروقت کمیک های مارول رو می خونم این حس بهم دست می ده که چنتا بچه ی خیلی خلاق و بشدت جوگیر نشستن دور هم در اوج جوگیری یه روندی برای داستان انتخاب کردن و دیالوگ نوشتن اونم درحالی که حتی انقدر صبر نداشتن که داستان رو به اندازه کافی پرداخت کنن و در آخر سر و تهشو به هم اوردن.
درمورد طراحی هم حداقل قدیمی هاش مزخرفه
خداوکیلی وقت کمیک جنگ داخلی رو می خوندم با خودم می گفتم اخه این دیگه چه طراحی مزخرفیه؟ و البته فکر می کردم خداوکیلی خود نویسنده های مارول این همه شخصیت های خلاقانه یا احمقانه یا خلاقانه ی احمقانه رو یادشون می مونه؟؟ توی جنگ داخلی اینقدر تعداد شخصیت ها زیاد بود که من به یه جاییش که رسید اسپایدرمن رو هم نمی تونستم اون وسط تشخیص بدم:|
تخیل و خلاقیت عالیه ولی ترجیح می دم داستانی بخونم که شبیه خط خطی های یه بچه ی خلاق و با استعداد نیست
درنتیجه با توجه به مقایسه ای که شده بود احتمالا اگر از دی سی کمیکی خونده بودم دی سی رو به مارول ترجیح می دادم. هرچند به نظرم بهتره دی سی یکمی شخصیت های خنده دار هم بیاره:| مثل اسپایدرمن یا ددپول