درگذشته

بخش اول
می گویم: «دیگه بسه. طاقت ندارم.»
برف به صورتمان سیلی می زند و روی زمین می ریزد. صدای ریزش سنگ ها در هوا می پیچد. در حالیکه از سرما می لرزم روی زمین ولو می شوم.
ابراهیم برمی گردد و مقابل من زانو می زند. با یک دست چانه ام را بالا می آورد و می گوید: «می خوای بمونی و بذاری اونا بگیرنت؟»
دهانم را می گشایم تا جواب مثبت دهم اما قبل از اینکه صدایی از دهانم خارج شود گرمایی را روی صورتم حس می کنم و یک لحظه بعد متوجه می شوم که از استاد پیرم سیلی خورده ام. او با لحن خشنی می گوید: «بلند شو دختر.»
ابراهیم به زور من را روی پاهایم بلند می کند و با خود می کشاند. همانطور که بالا می رویم او زمزمه می کند: «طاقت بیار نگین. یه کم جلوتر یه پناهگاهه. اونجا می تونیم استراحت کنیم و یه غذای گرم بخوریم.»
من هیچ ایده ای ندارم که استادم در میان برف و مه چگونه راهش را پیدا می کند و بی حال تر از آنی هستم که از او بپرسم. هیچ نشانه ای در راه نیست، نه درختی، نه سنگی، نه هیچ پرنده یا حیوانی، و آسمان هم مشخص نیست تا او به وسیله آن جهت یابی کند. هر چه جلوتر می رویم مه غلیظ تر می شود.
ما برای زمانی به درازای ابدیت در کولاک راه می رویم، من بارها زمین می خورم و به استادم می گویم که نمی توانم ادامه بدهم و از او می خواهم که رهایم کند، اما او هر بار من را با التماس و تهدید بلند می کند و به دنبالش می کشاند. سرانجام بعد از مدت ها از شدت کولاک به نحو قابل ملاحظه ای کم می شود و همزمان تغییری را در سطح زیر پایم حس می کنم و فریاد می کشم: «داریم روی سنگفرش راه می ریم.»
«آره دخترم. داریم به مرزهایی جادویی می رسیم که هوای بد رو دور نگه می دارن.»
«و کی به خودش زحمت داده توی این ارتفاع چنین کاری بکنه؟»
«رستم.»
«همون آب و هواساز پیر که ...»
«نه. اون رستم رو نمی گم. منظورم رستم جهان پهلوان کیقباد و کیکاووس و کیخسرو هست. پسر زال.»
لحظه ای متحیر می مانم و می گویم: «چرا اون چنین کاری کرده؟»
«تا فردی که براش احترام زیادی قائل بود رو دفن کنه.»
«کی؟ کیخسرو؟ سیاوش؟ سهراب؟»
«کیخسرو اصلا جسدش پیدا نشد. سیاوش توی توران دفنه. سهراب هم توی زابل. اینجا دخمه اسفندیاره.»
چند قدم دورتر مه ناپدید می شود و من چمنزاری زیبا و پر از گل های وحشی که جاده ای از جنس سنگ های سرخ از وسطش می گذرد را می بینم. جاده به مثلثی مرمری به ارتفاع یک متر ختم می شود.
کیمیاگر من را رها می کند تا خودم راه بروم. به آهستگی به بنا نزدیک می شوم و دستی روی سطح آن می کشم. حس عجیبی به من دست می دهد. حسی سرد اما خوش آیند. تمام خستگی راهپیمایی در کولاک از وجودم رخت می بندد و شادابی جای آن را می گیرد.
می گویم: «و تو چطور از وجود اینجا خبر داری؟»
«اتفاقی پیداش کردم. ماجرا بر می گرده به سی و هشت سال قبل. اون موقع من و دوستم خواجه رجب با یه کاروان سفر می کردیم که یه دسته از راهزن ها بهمون حمله کردن. کاروان پراکنده شد و هر کس به یه طرف رفت. من و خواجه رجب به طور اتفاقی به این جا رسیدیم و این بنا رو کشف کردیم.»
«از کجا می دونی که این دخمه اسفندیاره؟»
«داخلش یه تابوته و لوح روی تابوت می گه رستم این بنا رو ساخته تا آرامگاه ابدی اسفندیار باشه.»
«یعنی رفتین داخل این هرم کوچیک؟»
«دخمه زیر زمینه. این هرم فقط ورودیه.»
«ابراهیم هرم را دور می زند و آن سوی آن خم می شود. لحظه ای بعد او بر می خیزد و همزمان صدای لغزش سنگ به گوش می رسد و آن وجه هرم که مقابلم است تا نیمه کنار می رود و یه راه پله را آشکار می کند. به دلیل اینکه تنها چند قدم جلوتر روشن است عمق راه پله مشخص نیست.
کیمیاگر به کنار من باز می گردد. می پرسم: «چطور بازش کردی؟»
«یه اهرم اون پشته. باید تکون داده بشه تا صفحه سنگی بره کنار.»
با یک ورد یک گوی نورانی می سازم و آن را به چند قدم جلوتر درون دخمه می فرستم که ناگهان صدای خش خشی شنیده می شود. من و ابراهیم همزمان برمی گردیم.