دیوانه ای مثل من

روز بعد اونا در تمام اخبار بودن. قطعا برای گاتهام تراژدی عظیمی بود. البته که مردم روزها در موردشون حرف می زدن، چون می دونی چیه؟ مردم اهمیت می دن. مردم قطعا برای ام ... "توماس و مارتا وین که بیرون تئاتر در یه تیراندازی کشته شدن" همدردی دارن. همه برای بچه ناسپاس اونا احساس تاسف می کنن. بعد از این همه سرنوشتش یتیم بودنه. به هر حال کی می خواد تنها توی یه عمارت اربابی زندگی کنه؟ ممکنه اونجا شب یه کم شبح زده بشه. مایه شرمه که خدمتکار ... وفادارشون طبق گفته اخبار اونجاست که مواظبش باشه.
می بینی، هیچ کس واقعا برای موجود کم اهمیت کوچولویی که توسط شوهر پلیسش تو ناروز هزار تیکه شده وقت نداره. یه ... زن ناچیز که دیروقت شب توسط پسرش دفن می شه، مشکلی نبود. نه ... مشکلی نبود.
اما این ... موضوع نیست ... نه واقعا نیست. موضوع این مردم متمدنن، اونا نیاز دارن که تکون بخورن. چه این مرگ دو تا از افراد مهم والا مقام بود. یا ... هیچ کس. خب به هر حال این حداقل یه تاثیر جانبی از انفجارها بود.
هاهاها.
غژژژژژژژ.
بیستم سپتامبر سال هزار و نهصد و هشتاد و سه. هشت و نیم صبح.
«پلیس داره دو تحقیق مربوط به قتل رو در سمت شرقی شهر گاتهام هدایت می کنه، جایی که اجساد یکشنبه شب بیرون تئاتر یافت شدن. پلیس در بلوک سه هزار از شمال خیابان گلدستون گشت می زنه، نزدیک خیابان سیم و گلدستون شمالی، بعد از هفت شب. وقتی یه نفر گزارش یه شلیک تفنگ رو درست بعد از شش بعض از ظهر داد، افسرها بعد از گشتن منطقه این کشف وحشتناک رو کردن. اجساد توماس و مارتا وین رو در بلوک دوهزار و نهصد گلدستون پیدا کردن.»
پدر با تمسخر گفت: «وحشتناک؟ می تونی این مزخرفات رو باور کنی؟» تلویزیون را خاموش کرد و یک ورقه چیپس را در دهان خود گذاشت. در حالی که می جوید و قورت می داد، یک ساندویچ مثلثی دیگر برداشت. مثل خرس می خورد انگار که چیزی را جشن می گرفت. جک از خود پرسید پدر واقعا چیزی را جشن می گرفت؟ اما به هر حال به صبحانه ای بزرگ عادت داشت، همسر بدبختش را مجبور می کرد هر روز صبح حداقل شش تخم مرغ را نیمرو کند. و امروز؟ چرا امروز یک استثنا بود؟ اندیشید اتفاق خوبی بود که همسرش دیگر این اطراف نبود. چیز خوبی بود که دیگر مجبور نبود پدر را تحمل کند.
«هی پسر، اون آبجور رو برام بیار، باشه؟» پسرک در حالی که از درون با خود در ستیز بود به پدر خیره شد. نباید خیره می شد. پدر از خیره شدن نفرت داشت. اما نمی توانست جلوی خودش را بگیرد. یکی از آن نگاه های غیرقابل خواندن را تحویلش داد. یکی از آن نگاه هایی که حتی مادرش نمی توانست درک کند او به چه می اندیشد. به طرز خاصی دیوانه نبود. شاید بود. اما شاید ترسیده بود. آن قدر ترسیده و عصبانی که نمی توانست درست فکر کند.
«هی. گوشت کره؟»
پدر دوست داشت آبجوی صبحش روی میز باشد، آماده و سرد. حتی در زمستان هم بدون ناراحتی آن را می نوشید. اما پسرک قصد نداشت آن روز صبح چیزی که می خواست را به او بدهد و شاید بزرگ ترین اشتباهش را مرتکب می شد. حالت شاد پدر، به زودی کاهش یافت زیرا او متوجه شد جک بدون حرکت خیره است، بی آنکه طبق حرف پدر عمل کند.
پدر با لحنی تهدید کننده، نه بلند و نه چندان بم بلکه خطرناک و آهسته گفت: «با تو نیستم آشغال کوچولو؟» از صندلیش برخاست. بدنش می لرزید، مشت هایش در پهلوهایش قفل شده بودند. آرواره اش از حرکت باز ایستاد، از جویدن باز ایستاد، و طوری قفل شد که انگار ممکن بود هر لحظه بشکند. جک آرزو کرد که این طور می شد. و بعد با خشم مستقیم به چشم او نگریست و نفرت در چشمان کوچک و تنگش زبانه کشید. بعد از ان پسر کوچک فهمید که قلبش در حال تپش بود، که عصبانی نبود، خشمگین نبود، بلکه ترسیده بود. برایش مدتی طول کشید تا متوجه ترس شود اما وقتی حسش کرد، مانند صاعقه به او برخورد. و دیر شده بود. خیلی دیر.
وقت نداشت تا فرار کند، پدرش به او هجوم آورد، او را از گلو گرفت و به دیوار کوبید، پسرک را خفه می کرد. جک به سختی می توانست نفس بکشد و سرش آن قدر محکم به گوشه دیوار خورد که فرقش شروع به خون ریزی کرد. هرگز نفهمیده بود کسی با ظاهری این قدر لاغر و استخوانی چگونه این قدر قدرت داشت. بعد شاید این خود جک بود که ضعیف بود. بعد از این همه او یک بچه بود. اما حتی این مرد را از این باز نمی داشت که آن قدر محکم به شکمش مشت بزند که هوا از ریه هایش خارج شود.
پدر خرناس کشید: «تو آشغال کوچولو سعی داری من رو امتحان کنی؟» آب دهانش به صورت جک می پاشید. «می خوای سرنوشتت مثل مادر فاحشه ات بشه؟» با یک دست جک را از یقه تا مقابل خود بالا آورد و مشت دیگری به صورتش زد، درست زیر چشم چپش و پوستش را درید. خون از صورت پسر به پایین جاری شد و روی بندهای انگشت رنگ پریده مرد ریخت، و بعد او متوقف شد. جک را رها نکرد اما از بستن چشمانش و نفس نفس زدن برای هوا دست کشید.
تمام بدن جک به درد آمد. نمی دانست خونریزی داخلی چطور بود اما احساسی داشت که درونش را می سوزید انگار که روی آتش بود و نمی توانست تکان بخورد. پدرش هنوز به یقه اش چنگ زده بود. چیز تازه ای نبود. کتک، خونریزی. در تمام بدنش زخم داشت. ممکن است فکر کنید بعد از مدتی به درد عادت دارید اما وقتی زخم های قدیمی باز می شوند بیشتر و بیشتر و ... بیشتر خونریزی می کند و پایانی برایش نیست. اما این شما را نمی کشد. نه ... شما را نمی کشد و شاید ... فلاکت آن باشد که شما را می کشد. حداقل قبلا آنجا کسی بود که هیولا را از طغیان باز دارد. اما اکنون ...
جک واقعا تنها بود.
وقتی پسرک فکر کرد اوضاع قرار نیست بدتر شود، پلیس یک چاقو بیرون کشید. چاقوی جیبی خاصش که همیشه با خود داشت و به او کمک کرده بود تعداد زیادی تجاوزگر و دزد و قاتل را دستگیر کند. با آن خاطره خندید، احساسی مانند قلقلک داشت اما فورا خفه اش کرد. پدر همیشه می گفت این چاقو به درد بخورتر و بهتر از سلاح های دیگر در تمام اداره مبارزه با جرایم بود. اما قلب پسرک با دیدن آن برای یک لحظه ایستاد. این همچنین چاقویی بود که مادرش را کشته بود. اما واقعا این طور بود؟ یا ذهنش دوباره فریبش می داد؟ لخته ای خون را در گلویش قورت داد و به تیغه خیره شد.
پدر بدون ملاحظه شروع به تاب دادن آن مقابل چشمانش کرد. لبخندی روی لبانش خزید. گفت: «این رو یادت باشه پسر. این و من رو یادت باشه.» در حالی که انگشتانش روی آرواره پسرک قفل شده بودند سرش را تکان می داد، سعی داشت دهان او را به زور باز کند. «اگه دوباره امتحانم کنی، با اسمم رو توی دهنت حک می کنم.» خون گوشه دهان پسرک را گشود و چشمان او گشاد شدند. «تا بفهمی که به کی تعلق داری. تا بفهمی کی اسمت رو بهت داده. حرفم واضحه، پسرک؟»
و جک چقدر از آن نام نفرت داشت. اما نفرت چیزی نبود که در آن لحظه حس می کرد. چیزی دیگر بود. چیزی آشناتر. ترسناک تر. چشمانش به تیغه روی دهانش تغییر جهت دادند. اکنون می ترسید که سرش را تکان دهد، می ترسید که حتی یک کلمه بگوید. می دانست پدرش جدی بود. و قبلا این را حس کرده بود. این وقتی بود که فکر کرد باید دردی را متوقف کند که به نحوی چیزی نبود که می خواست با آن بجنگد. برای همین در جواب پلک زد به امید اینکه پدر رهایش کند و او ناامیدش نکرد. شاید جوابش را گرفته بود زیرا با رضایت تیغه را برداشت و سرانجام جک را رها کرد.
«خودت رو پاک کن و مثل هر روز عادی بدو به مدرسه.» روی پاشنه هایش چرخید، چاقوی جیبی را به جیبش برگرداند. «هیچ دردسری رو نمی خوام.» جک می خواست بگوید خونریزی دارد، اما فکری بهتر کرد، با ایستادن روی پاهای لرزانش قبل از اینکه پدر برگردد یا نظرش را عوض کند بیرون دوید.
نباید با دیوانه هایی که چاقو دارند درگیر شد، این درسی بود که جک آن روز از پدرش یاد گرفت.