8 نکته که به شما برای نوشتن دیالوگ های داستانتان کمک میکند

نویسنده: جوزف بلیک پارکر

مترجم: Hermit

ویرایش: MAMmad

دیالوگ نویسی موضوع پیچیده و سختیه. و این دو دلیل داره. اولین دلیل اینه که ساخت دیالوگ های واقعی مهارت دشواری برای استاد شدنه. این عمل عمل حتی در روزمره های زندگی نیز سخت است تا صحبت ها ی انجام شده مصنوعی، بی هدف و یا متقاعد نکننده نباشه.
دومین مشکل اینه که یک دیالوگ خوب برای داستان شما، به طور عمیقی در عناصر دیگه ریشه زده. شخصیت ها، تم داستانی، ژانر و ...
بدلیل همین، نوشتن دیالوگی که به داستان شما بخوره، نیازمند تنظیم کردنه خاصیه و نمیشه هیچوقت یک راهنمای جامع گفت که به همه ی داستان ها جواب بده. امروز من میخوام یک سری روش جدید رو امتحان کنم؛ همونطور که یکسری نکات تایید شده رو هم می گم تا بهترین دیالوگ ممکن در داستان شما رو بشه ساخت.

نکته اول: به یاد داشته باشید که همه ی دیالوگ ها - همه ی پاراگراف ها، جملات و کلمات- می بایست در مسیر هدف خاص داستانتان باشند.
مهم نیست که دارید یک طرح را توسط تلاش شخصیت برای راضی کردن، گول زدن، اکتشاف، حقه زدن، تشویق کردن، سوال پرسیدن و یا آشکار سازی افکارش جلو می برید، هرچیزی که در دیالوگ گفته می شود باید به درد هدف خاصی بخورد. این برای دیالوگ حیاتی اند، همانطور که سرعت و جریان داستانی را در خطر می اندازند، و علاقه ی خواننده به خود داستان بیشتر از عناصر صحنه هاست. به علاوه، خوانندگان دقیق، موضوعات گفته شده درون دیالوگ ها را بیشتر از هر توصیفات و داستان سرایی به یاد خواهند داشت- یعنی آنها ناامید و دلسرد خواهند شد که زمان و انرژیشان درمورد دقیق بودن بی دلیل بوده.

نکته دوم: در صحبت های روزمره تان دقت کنید و به همان صورت به پاسخ های دیگران توجه کنید.
چه مقدار از حرف هایی که هر روز میزنید معنی دارند، و چه مقدار آنها حرف های تک بعدی بی اهمیت بودند که بوجود آمدند تا جای سکوت را پر کنند، یا یک نوع انتظار اجتماعی بودند؟ به کلماتی که استفاده می کنید و معنی ای که به همراه دارند فکر کنید. فکر کنید «چطور مطوری؟» دقیقا چه معنی ای داره، و آیا این به شما کمک میکنه تا به هدفی برسید و یا به نکته ای از زندگی فردی بدست آورید. توجه کنید که به چه می خواهید برسید -هدف نهایی- از هرچیزی که می گویید، و تاثیر حرف هایتان را بر روی اطرافیان یادداشت کنید -دیگران چه کار می کنند، چه می گویند و یا چه واکنشی نشان می دهند. بدانید که انجام این عمل تاثیری دوگانه دارد که غیر ازین که صحبت های روزانه تان را موثر تر می کند، بلکه مجبورتان می کند دوباره یادبگیرین تا با معنی ارتباط برقرار کنید. و این توانایی به راحتی به نوشتنتان انتقال می یابد.

نکته سوم: چند روش بازیگری را امتحان کنید- خود را بجای هر شخصیت بگذارید و برای یک هفته همانند آنها سخن بگویید.
زمانی که فهمیدید چگونه با هدف سخن بگویید، شروع به تجزیه و تحلیل شخصیت های خاص، انگیزه های خاص، پیشینه ی خاص، و اخلاق های خاص کنید که چگونه حرف می زنند. به پیشینه شان نگاه کنید، وطنشان، میزان تسلطشان به زبان، از چه کلماتی بیشتر استفاده می کنند، و دلیل آنکه بخواهند حرف بزنند. مشخص است که وقتی این تمرین را برای شخصیت های منفی و دیگر کاراکتر هایی که به بقیه آسیب می زنند یا از آنها استفاده می کنند استفاده می کنید، شاید بخواهید به طرز عادی حرف بزنید و تنها درون ذهنتان تکرار و تمرین کنید که آن شخصیت چگونه با آن شرایط برخورد می کرد. با رفتن در نقش شخصیت ها و آموختن نکات ظریف دیالوگ گویی هایشان و
نحوه ی استفاده ی آنها از زبان، شما قادر خواهید بود تا عمق تفکری بیشتری را برای شخصیتتان بر روی کاغذ انتقال دهید.

نکته چهارم: از پیش نویس هایتان برای بطورِ اصولی بهتر کردن یک فرمول، برای الگو صحبت ها استفاده کنید.
شما در پیش نویس اولیه تان همیشه باید از دیالوگ به عنوان یک سری جمله بندی های سرراست که شما را از نقطه ی «آ»، به نقطه ی «ب» می برد استفاده کنید، همزمان نکاتی که در پیش نویس های بعدیتان بدرد می خورد را یادداشت کنید. دلیل آن هم حالت ساده و بی تجمل ذات اولین پیش نویس است، اولین پیش نویس را ساخت یک سنگ تراش نخورده بدانید که می توانیم هنر قلممان را بر رویش نقش بیاندازیم. در پیش نویس دوم، کمی با ساخت جملات کامل و درست از نظر گرامری بهتر می کنیم و افکار طولانی تر و وسعت داده شده تر را درون دیالوگ ها می آوریم. سپس، در پیش نویس های بعدی ، این جملات را به چیزی که نیاز است بهبود می دهیم، و کم کم بازتاب شخصیت ها درون دیالوگ ها بوجود می آید. با استفاده از پیش نویس ها به این شکل، ما پیشرفت ساختاری و بهبود بخشیدن را می آموزیم که پس از آن تلاشمان برای تغییر دادن دیالوگ ها دیگر کورکورانه و بی نظم نیست.

نکته پنجم: همیشه قانون Hitch را به یاد داشته باشید. (به اسم قانون 90/10 هم شناخته میشود)
در فیلمی به نام Hitch، در سال ۲۰۰۵، به طور دقیقی شرح می دهد:
شصت درصد هر رابطه ی انسانی بدون استفاده از کلمات است، زبان بدن؛ سی درصد تن صدا است. پس این نشان می دهد که نود درصد چیزهایی که می گویید از دهانتان خارج نمی شود." اگر میخواهید شخصیتتان ارتباط و سخن گفته هایش واقعی به نظر برسد، باید از زبان بدن استفاده کنید. این کمی در نوشتن یک دیالوگ و یا داستان سرایی معمولی سخت تر و چالش بر انگیز تر است، ولی شما امکاناتی در دسترس دارید، همانند ایتالیک (برای تاکید روی کلمات)، بالا انداختن شانه، چرخاندن چشم، نفس های سریع، درشت کردن چشمان، چین خوردن پیشانی، اخم کردن و تعداد زیادی حرکات دقیق بدن، تا یک ارتباطی بسیار سه بعدی تر از هر دیالوگ دیگر داشته باشید.

نکته ششم: ضمیمه های دیالوگ هایتان را ساده و دقیق بگیرید.
دو مشکل عمده که وقتی ویرایش می کنم به چشمم می خورد این است که نویسنده سختش از تا کلمه ی "گفت" را تکرار کند. این مشکلی ندارد! هر نویسنده ای با این دست و پنجه نرم میکند، چون این ضایع است که در یک فصل تعداد دفعات زیادی تکرار کنیم "بلیک گفت". اما، خیالتان راحت باشد که برخلاف کلماتی مثل "از روی تعجب فریاد زدن، داد زدن، اظهار کردن، خبر دادن" و بقیه ی ضمیمه های دیالوگ، خواننده "بلیک گفت" را نمیبیند چون عادت کرده اند از نویسنده های حرفه ای این را ببینند، پس آنها بطور ناخودآگاه تنها اطلاعاتی که میخواهند را دریافت میکند. گاها، خوب است که از ضمیمه هایی همچون "بلیک زمزمه کرد" استفاده کنید، البته اگر شخصیتتان از یک ترول قایم شده؛ از آن ها کم استفاده کنید و تنها زمانی بکار ببریدشان که ذکر خصوصیات به نسبت شرایط لازم است.

نکته هفتم: هر زمان که گوینده تغییر میکند به پاراگراف جدید بروید.
یک مشکل عمده این است که وقتی یک شخصیت چیزی کوتاه میگوید، مثل "باشه"، و یک نویسنده ی تازه کار آنقدر مطمئن نیست تا آن را یک پاراگراف تک کلمه ای بکند. این کار را در هر شرایط انجام دهید. تغییر پاراگراف برای هر گوینده باعث میشود که خواننده بتواند بطور روان و واضح بخواند، و آنها ار پاراگراف های بزرگ پشت سر هم نخواهند ترسید.

نکته هشتم :تا میتوانید تغییرات ما بین پشت هم اتفاق افتادن صحبت ها و صحنه های اکشن را در هر پاراگراف محدود کنید.
«این مهم است که میزان تعداد دفعات تغییر دادن متن بین دیالوگ ها و صحنه های اکشن را در متن محدود کنید» بلیک گفت، یا بطور دقیق تر تایپ کرد. «چون چیز دیگری که باعث خراب شدن جریان روند داستان میشود تغییرات پشت سر هم این چنین است.» بلیک فکر کرد خیلی باهوش بود که مثالش را دقیقا بگونه ای زد که میخواست بگوید انجام ندهید. «سعی کنید سعی کنید پاراگراف هایتان را در دو یا سه پاراگراف محدود کنید. پشت سر هم دو قسمت برای بیان کردن و یک قسمت برای توصیفات/صحنه های اکشن در وسط، یا بطور برعکس.» بلیک، با یک لبخند مغرونانه بر چهره اش به صندلی پشت داد و کمی پشتش را کش و قوس داد، تا زمانی که فهمید باید دومین پیش نویس این مقاله را اصلاح کند. گفت: «لعنت، بریم درستش کنیم»