کارگاه داستان نویسی : ایده بگیریم و خلق کنیم

haniyeh;13619:
یه توصیف همینجوری:دی

آفتاب سوزان نایی برای من نگذاشته بود. با هر قدمی که برمی داشتم پاهایم در مرز سوختگی شدید قرار می گرفتند. ته کفش هایم از راه رفتن زیاد ساییده شده بودند، لباس هایم پاره و چند روزی بود که دوش حمام یک رویای باطل به نظر می رسید. نهایت تلاشم را می کردم که تندتر راه بروم تا سریع تر به مقصد برسم، اما خسته تر از آنی بودم که آنقدر انرژی صرف دویدن کنم. مدت زمان زیادی بود که همین طور پیش می رفتم؛ به نظر می رسید این پیشروی قصد توقف ندارد، بیابانی در پس بیابانی دیگر، کاکتوسی پس از کاکتوسی دیگر و روزی بعد از روز دیگر. با ناامیدی بار دیگر دهان قمقمه را به لبم چسباندم و تمام آب باقی مانده را سر کشیدم.
آب دهانم را قورت دادم. هنوز هم آب می خواستم. به بئاتریس فکر کردم. حالا مشغول چه کاری بود؟ مثل همیشه تلویزیون را روشن کرده بود و با بی خیالی نسبت به درس هایی که باید برای امتحان فردایش می خواند، فیلم مورد علاقه اش، جان سخت، را که بیش از 10 بار دیده بود، تماشا می کرد؟ اگر واقعیت این که من به خاطر او فرار کرده ام را می فهمید، به چه حال و روزی می افتاد؟ نه، نباید می گذاشتم او از این موضوع باخبر شود. از زمانی که والدینمان فوت کرده بودند، سرپرستی از او را به من سپرده بودند. نمی توانستم کاری کنم که احساس عذاب وجدان کند. نمی توانستم او را هم با دستان خودم به این راهی که در پیش گرفته بودم، بکشانم.
با این فکر بر سرعت گام هایم افزودم. پاهایم زق زق می کردند، عرق از سر و صورتم سرازیر شده بود و هنوز هم آب می خواستم.

توصیف و فضاسازی یک بیابان از نظر من کاملن بی نقص بود. هر چند بعضی وقتها گویا فراموش کرده بودی فعلی رو بزاری یا فعلت به جمله نمی خورد و حال و هوا رو بهم می ریخت ولی روی هم رفته، عالی بود

نالان از جایم بلند شدم. گلویم می سوخت. سرفه ای کردم و آب خواستم اما پاسخی نشنیدم. کم کم دیدم باز شد و توانستم با نور اندک ماه جایی را که در آن بودم ببینم. عضلات کوفته ام را وادار به حرکت کردم، جلو و عقب. بعد از لحظاتی دردناک موفق شدم تکان بخورم، یک غلت، دو غلت، سه غلت. از پس این امتحانی که از خودم گرفته بودم برآمدم و حالا نوبت آن بود که جلوی حرکتم را بگیرم. دستانم را به خاکی که از تغییرات دمای شبانه روزی خنک شده بود گیر دادم اما خاک کنده شد. صدایم گرفته بود، نمی توانستم جیغ بزنم. فریاد زدم. صدای فریاد تنم را لرزاند. باز هم فریاد زدم. سعی کردم بگویم "کمک" اما صدایی نامفهوم از گلویم خارج شد.
ناگهان از حرکت ایستادم. در دلم خدا را شکر کردم. با تمام تنم خیسی زمین زیرم را حس می کردم. متوجه چیزی شدم که اصلاً دلم نمی خواست در آن شرایط با آن رو به رو شوم. به پایین کشیده شدم. دست و پا زدم تا خودم را بالا بکشم، عاجزانه دستم را به این طرف و آن طرف می گرداندم تا شاخه ای گیر بیاورم، اما چیزی نبود. آب گل آلود وارد دهانم شد؛ به بیرون تفش کردم و بار دیگر دست و پا زدم. آب گل آلود بالا آمد، بالا و بالاتر. و من در مرداب رویاها غرق شدم.

اوه تن و بدنم به لرزه افتاد. حس غرق شدن در مرداب بی نهایت عالی بود هر چند حس گیر کردن در مرداب به همون خوبی نبود. ولی غرق شدن محشر بود. تبریک می گم هانیه. حتمن داستانی بنویس که توش غرق شدن در مرداب باشه :دی

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

رانوس پترونا;13937:
در خانه‌ی مادر بزرگ را باز کردم و صدای غیییژ ان گوشم را ازار داد. زیر لب غر زدم. بعد از بر داشتن چند قدم تکه‌ای از پارکت زیر پایم شکست و باعث شد با احتیاط‌تر حرکت کنم. در حالی که اتاق نشینمن خاک گرفته را نظاره می‌کردم چیزی سرد پیشانی‌ام را لمس کرد و مرا از جا پراند. پیشانی‌ام را لمس کردم و متوجه شدم اب است.
به دنبال منبعش به سقف نگاه کردم و لوله‌ ابی زنگ زده توجه‌ام را جلب کرد.
در ذهنم یادداشت کردم که در اینده ان را تعمیر کنم. زمانی که از پله‌ها بالا می‌رفتم زیر پایم صدا می‌دادند و می‌ترسیدم زیر پایم خورد شوند.زمانی که به طبقه‌ی بالا رسیدم نفسی از اسودگی کشیدم. نور افتاب گرم تابستان به زحمت از شیشه‌های خاک گرفته عبور می‌کرد. تمام لوازم خانه با ملافه‌ای سفید پوشیده شده بود، در نتیجه می‌‌شد امیدوار بود که تمیز هستند.
تصمیم گرفتم به اتاق کودکی هایم هم سری بزنم. دیوارهای ابی روشن، تخت و رو تختی باطرح دریا و دیواری پر از نقاشی.قاب عکسی روی میز تحریر توجه‌ام را جلب کرد. تمام شیشه را خاک گرفته بود. پووووففف.... ایده‌ی بدی بود . خاک باعث سرفه‌ام شد و به یادم اورد که بیماری تنفسی دارم. اما به دیدن عکس می‌ارزید. تقریبا قیافه‌ی پدر و مادرم را فراموش کرده بودم، اما مادربزرگ نه.
او بعد از مرگ پدر و مادرم از من مراقبت کرده بود. هنوز می‌توانم او را با ان کلاه سبز تیره با پری طاووس رویش تصور کنم.
اه کشیدم. ان روزها چقدر دور به نظر می‌رسید.

رانوس عزیز برای یک نویسنده ی تازه کار بد نیست. نه اینکه بگم خوبه، جملات خیلی مشکل دارن، جمله بندی ها روون نیستن. گاهی وقتها هجو زیاده، توصیفات بعضی قسمت ها به قسمت پیشین نمی خوره اما به طور کلی تونستم خونه ی مورد نظر شما رو تصور کنم و به نظر خوب بود. تنها راهش اینه که بیشتر بنویسی و بیشتر بخونی و دایره ی واژگانت رو بالا ببری. روی توصیفات بیشتر کار کن توصیه می کنم باقیِ موضوعاتی رو هم که گفتم توصیفاتش رو بنویسی

موفق باشی

خب بانو الان شما نقد هم کردید داستان های بچه ها رو تو همون یک هفته که نبودم موضوع عوض شده؟ کاشکی به من هم میگفتید موقعی آمدم بنویسم .:53:
در کل تمام شده دیگه کاریش نمیشه کرد.:17:

milad.m;14135:
خب بانو الان شما نقد هم کردید داستان های بچه ها رو تو همون یک هفته که نبودم موضوع عوض شده؟ کاشکی به من هم میگفتید موقعی آمدم بنویسم .:53:
در کل تمام شده دیگه کاریش نمیشه کرد.:17:

میلاد تموم نشده

بزار توصیفتو! درسهای جدید رو بخون و تکلیفتو بزار

Lady Rain;14139:
میلاد تموم نشده

بزار توصیفتو! درسهای جدید رو بخون و تکلیفتو بزار

بانو حتما سعی میکنم بگذارم ولی به خاطر مشکل نتم نمی تونم فعلا بگذارمش چون همش قطع و وصل میشه .

چشمانم را باز کردم و با دنیای جدید این روز هایم روبه رو شدم،تاریکی.
کمی در جایم جابه جا شدم،سنگ های سرد کف زمین بستری کاملا ناراحت را برایم ساخته بود و صدای چکه آب بر روی زمین از سلول دیگری به گوش میرسید.سکوت فضا را دربر گرفته بود و همین صدای چکه آب به مانند صدای کوبیش طبل بلند به نظر می رسید.سرفه ای کردم.سرمای درون سیاهچال نه تنها بدنم را تحت سلطه خود قرار داده بود بلکه چیزی نمانده بود روحم را نیز درهم بشکند...چه مقدار از زمان اعلام حکم من گذشته؟بی شک زمان درازیست.به درازی...آری به درازی فاصله آخرین لبخندم.مدت هاست که نه از خوابیدن نفعی میبرم،نه از بیداری چرا که سلول سرد تمام زندگی مرا تحت شعاع خود قرار داده.خوابیدن کف سلول طاقت فرساست و اندک زمان هایی که سنگ سفت و سرد به من اجازه خواب می دهد نیز در هجوم انبوه کابوس میگذرد.
بوی نا در بینیم می پیچد،تمام لباس هایم مرطوب است و من حتی کوچکترین توانی برای اندوه ندارم.من؟من چه کسی هستم؟مفلوکی در انتظار روز مرگ خود...؟گونه هایم آب رفته اند،دستانم به مانند دستان مردگان استخوانی و لاغر شده،و من مدت هاست نام خود را فراموش کرده ام..نام من چیست؟جز مرده ای در انتظار سرنوشت فلاکت بار خود؟
اگر کسی چشمانم را می دید،بی شک مرا مرده ای می پنداشت که در سودای گرفتن نقش یک زنده است...میدانم آن زنده را آزاد نیز می خوانند.

Harir-Silk;14145:
چشمانم را باز کردم و با دنیای جدید این روز هایم روبه رو شدم،تاریکی.
کمی در جایم جابه جا شدم،سنگ های سرد کف زمین بستری کاملا ناراحت را برایم ساخته بود و صدای چکه آب بر روی زمین از سلول دیگری به گوش میرسید.سکوت فضا را دربر گرفته بود و همین صدای چکه آب به مانند صدای کوبیش طبل بلند به نظر می رسید.سرفه ای کردم.سرمای درون سیاهچال نه تنها بدنم را تحت سلطه خود قرار داده بود بلکه چیزی نمانده بود روحم را نیز درهم بشکند...چه مقدار از زمان اعلام حکم من گذشته؟بی شک زمان درازیست.به درازی...آری به درازی فاصله آخرین لبخندم.مدت هاست که نه از خوابیدن نفعی میبرم،نه از بیداری چرا که سلول سرد تمام زندگی مرا تحت شعاع خود قرار داده.خوابیدن کف سلول طاقت فرساست و اندک زمان هایی که سنگ سفت و سرد به من اجازه خواب می دهد نیز در هجوم انبوه کابوس میگذرد.
بوی نا در بینیم می پیچد،تمام لباس هایم مرطوب است و من حتی کوچکترین توانی برای اندوه ندارم.من؟من چه کسی هستم؟مفلوکی در انتظار روز مرگ خود...؟گونه هایم آب رفته اند،دستانم به مانند دستان مردگان استخوانی و لاغر شده،و من مدت هاست نام خود را فراموش کرده ام..نام من چیست؟جز مرده ای در انتظار سرنوشت فلاکت بار خود؟
اگر کسی چشمانم را می دید،بی شک مرا مرده ای می پنداشت که در سودای گرفتن نقش یک زنده است...میدانم آن زنده را آزاد نیز می خوانند.

جمله ی آخر مو به تنم سیخ کرد واقعن قشنگ بود

تناقضات در برخی از کلمات و روون نبود تو قسمتهای مختلف پاراگرافی که نوشتی به چشم می خوره اما به کلی این حس حبس خیلی خوب القا شده بود و همین مورد نظر ماست. حریر عزیز بی نهایت استعدادش رو داری و خودت هم اینو خوب می دونی فقط کمی باید روی جمله بندی ها و بار احساسیشون کار کنی. اگر سرمای سلول رو حس کردی خودت هنگام نوشتن این متن بدون خواننده هم حس می کنه.

خیلی ممنون و تشکر از اینکه توی تمرینات شرکت می کنی :8:

سلام
میدونم اینجا جاش نیست اما باید یه جایی بگم دیگه
میخاستم تقاضا کنم اگه امکان داره حالا که این تمرینهای خوب رو میگذارید، یه تاپیک در مورد توضیح
انواع سبکهای نوشتاری و ژانرها مثل فانتزی، کلاسیک و ... هم ایجاد کنید تا بیشتر باهاشون اشنا بشیم
تشکر

barsavosh;14604:
سلام
میدونم اینجا جاش نیست اما باید یه جایی بگم دیگه
میخاستم تقاضا کنم اگه امکان داره حالا که این تمرینهای خوب رو میگذارید، یه تاپیک در مورد توضیح
انواع سبکهای نوشتاری و ژانرها مثل فانتزی، کلاسیک و ... هم ایجاد کنید تا بیشتر باهاشون اشنا بشیم
تشکر

سلام دوست عزیز

آره توی درس های بعدی سعی می کنم در مورد انواع قهرمان " برای مثال قهرمان بایرنی " و انواع ژانر هم یه سری مطلب بزارم.

امروز را متفاوت شروع کرده بودم.این روزها آنقدر خستگی در پی جان و روحم دویده بود که تصمیم گرفتم امروز را اندکی برای خودم باشم...با چیزههای ساده!
موزیک را روی حالت تکرار پلی میکنم "توبمان شاید پروازم قفسی نچشد..." پشت شیشه پنجره آپارتمان استیجاریمان می ایستم...بیرون را تماشا میکنم..هوا بارانی است و دونفره!دستم را روی شیشه سرد پنجره می گذارم...گرمی دستم سردی شیشه را استقبال می کند.
صدای سوت کتری برقی مرا به خود می آورد...چای خوش عطرم را داخل ماگ محبوبم میریزم...کنار پنجره ایستاده و دستانم به دور ماگم حلقه می کنم...آن را بالاتر می اورم...بویش را نفس میکشم...عمیــــق.لبخند بر لبانم نقش میبندد...بوی عطر خانه ی پدری را می دهد!چای با عطر دارچین....سلیقه محبوب پدرم!نگاهم را از چای دل انگیزم می گیرم و به بیرون خیره میشوم...به امروز فکر میکنم...امروزی که متفاوت بود!آن را مدیون دور اندیشی خودم هستم...می دانستم که این روزها خسته خواهم شد...برای خودم هم وقت گذاشته بودم!فقط اندکی بیشتر...آنقدر که خودم را سرپا کنم!
خانه را تمیز کرده بودم،آن طور که خوشایند مادرم است...حیف..نیست که ببیند دخترکش خانه داری هم می داند! رخت های چرک را شسته بودم...اتو کشیده بودم و مرتب آن طور که باب میل خودم باشد آویزان رخت آویز ها کرده بودم...
گرمی ماگ چای خوش عطرم بر روی دستانم به داغی تلخی رسیده است،از افکارم بیرون می آیم و چایم را اندکی سر میکشم.باز لبخند بر لبانم جاری شده است...امروزم ردی از گذشته را در خود داشت! چند وقت است؟دقیق نمیدانم اما میدانم نوشیدنیم در غربت دیگر چای نیست!! قهوه جایش را گرفته است... تلـــخ..به تلخیش نیاز دارم! بیخوابی بعدش را هم میخواستم!...اندکی دیگر مینوشم...ماگم را روی میز می گذارم و دوباره به بیرون خیره میشوم... امروز دیگر چکار کرده بودم؟!
دوست داشتم خودم را مهمان کنم...غذا را از بیرون سفارش دهم،اما با به یادآوردن حساب های مالیم از خیرش گذشته بودم! باید حواسم به مخارجم باشد. فسنجان بار گذاشته بودم هرچند بعدش به صرافت افتادم... اما طعم خوبش بر دل نچسب من عجیـــب چسبیده بود!
امروز یاد همه بودم و نبودم !خاطراتم بودند و نبودند!...گاهی تهی از افکار بودم و گاهی درس هایم را بلند تکرار می کردم...پستو های ذهنم را کندو کاو کرده و دل مشغولی هایم را اندکی آرام کرده بودم...برای خودم بودم! لاک خوش رنگم را بر روی ناخن هایم کشیده بودم،میدانستم چند ساعت دیگر برای پاک کردنشان خود را سرزنش خواهم کرد...اما برایم مهم نبود... لحظه مهم است... حال را می بینم...آینده شاید نباشد! دست چپم را روی شیشه پنجره میگذارم...ناخن هایم را نگاه میکنم،زیبا هستند... دوستشان دارم.
باران تند تر شده است به پنجره خانیمان میکوبد....موزیک همچنان میخواند:"شبیه تلخ آرزوهامی که بی تو رفته به باد،بیا که همهمه ام نمیرسم به صدا..."
فضای خانیمان شاعرانه شده است و من شاعرانه ها را دوست دارم! این حس های لطیف صورتی رنگ و دخترانه ام که گاهی اجازه بروز را بهشان میدهم ،دوست دارم! خواهریم نیست تا باز برایم طنازی کند،تا بگوید فاز هنرمندان را گرفته ای؟...و من لبخند زنم بر خوشبختی که با کوچکترین واژه ها سراسر وجودم را میگیرد.. و بگویم فقط یک چشمه اش را دیده ایی!
دستم را از پنجره جدا می کم...کمبود یک چیز را میان تمام حس های خوب امروزم میبینم...برمیگردم،فضای تاریک خانه را به دنبال راه ارتباطیمیم می گردم... میبینمش،پا تند میکنم،موبایلم را بر میدارم...صدایشان را کم دارم! دستم را روی یکی از شماره های همیشگیم میکشم... همراهم را روی گوشم میگذارم وپشت پنجره می ایستم...اینبار با حسی بهتر از قبل...بدترین صدایی که میشود شنید در گوشم میپیچد"مشترک مورد نظرشما در دسترس نمی باشد..."! خط عمیقی را میان ابروهایم حس می کنم...پیشانیم را به خنکای نچندان مطبوع پنجره میدهم...یکبار دیگر دستم را روی شماره همیشگیم میکشم، در دلم میشمارم ..1... 2 ..بوقش آزاد است...3 چارتار همچنان سکوت خانه را به بازی می گیرد...4.."کو گل شب بوسه ایی که مرا ببرد؟ کو دل لیلاچهــ..."دخترکم!!
لبخندم وسعت می گیرد... جریان خون در شریان هایم دوچندان میشود...زیباترین ملودی زندگیم در گوشم میپیچد...
صدای استوار پدرم امروزم را تکمیل میکند!
18/دی/94

دوستان خیلی ممنون که تو تمرینات هنوزم شرکت می کنین
من دوست دارم درس های جدید رو بزارم ولی متأسفانه سرم شلوغه 🙁

Harir-Silk;14145:
چشمانم را باز کردم و با دنیای جدید این روز هایم روبه رو شدم،تاریکی.
کمی در جایم جابه جا شدم،سنگ های سرد کف زمین بستری کاملا ناراحت را برایم ساخته بود و صدای چکه آب بر روی زمین از سلول دیگری به گوش میرسید.سکوت فضا را دربر گرفته بود و همین صدای چکه آب به مانند صدای کوبیش طبل بلند به نظر می رسید.سرفه ای کردم.سرمای درون سیاهچال نه تنها بدنم را تحت سلطه خود قرار داده بود بلکه چیزی نمانده بود روحم را نیز درهم بشکند...چه مقدار از زمان اعلام حکم من گذشته؟بی شک زمان درازیست.به درازی...آری به درازی فاصله آخرین لبخندم.مدت هاست که نه از خوابیدن نفعی میبرم،نه از بیداری چرا که سلول سرد تمام زندگی مرا تحت شعاع خود قرار داده.خوابیدن کف سلول طاقت فرساست و اندک زمان هایی که سنگ سفت و سرد به من اجازه خواب می دهد نیز در هجوم انبوه کابوس میگذرد.
بوی نا در بینیم می پیچد،تمام لباس هایم مرطوب است و من حتی کوچکترین توانی برای اندوه ندارم.من؟من چه کسی هستم؟مفلوکی در انتظار روز مرگ خود...؟گونه هایم آب رفته اند،دستانم به مانند دستان مردگان استخوانی و لاغر شده،و من مدت هاست نام خود را فراموش کرده ام..نام من چیست؟جز مرده ای در انتظار سرنوشت فلاکت بار خود؟
اگر کسی چشمانم را می دید،بی شک مرا مرده ای می پنداشت که در سودای گرفتن نقش یک زنده است...میدانم آن زنده را آزاد نیز می خوانند.

یعنی عاشق خط آخرش شدم
واقعا عالی بود حس رو خوب منتقل کردی
فضاسازی هم خوب بودش

barsavosh;14604:
سلام
میدونم اینجا جاش نیست اما باید یه جایی بگم دیگه
میخاستم تقاضا کنم اگه امکان داره حالا که این تمرینهای خوب رو میگذارید، یه تاپیک در مورد توضیح
انواع سبکهای نوشتاری و ژانرها مثل فانتزی، کلاسیک و ... هم ایجاد کنید تا بیشتر باهاشون اشنا بشیم
تشکر

بخش ملزومات و بخش تمرینهای نویسندگی رو بگردید تقریبا همش وجود داره
میتونید در بحث های اون بخش فعالیت کنید

مرسی پروتی عزیز که وقت گذاشتی و خوندی و ممنون بابت نظرت.... خوش حالم که اندکی تونستم اون چیزی رو که میخوام،منتقل کنم

بومی نوشتن نیازمند تحقیقاته
اما نه فقط با مطالعه
بیشتر دیدن منظره مد نظرم هس یعنی یه جاهایی هست که باید ببینی و یه چیزایی هست که باید بدونی تا بتونی ازشون استفاده کنی