معرفی کتاب: صد سال تنهایی

اطلاعات اولیه کتاب:

توضیحات، نوشته ی مترجم :
صد سال تنهایی واقعه بزرگ ادبیات آمریکای جنوبی در سال های اخیر است. این کتاب موفقیتی بی نظیر داشته و تقریبا ، به تمام زبان های جهان ترجمه شده است. کافی است به دیدگاه چند نویسنده و منتقد ادبی درباره ی این کتاب نظری بیاندازیم. ناتالیا گینزبورگ، نویسنده ی معروف ایتالیایی، می گوید: ...صدسال تنهایی را خواندم. مدت ها بود این چنین تحت تاثیر کتابی واقع نشده بودم. اگر حقیقت داشته باشد که میگویند، رمان مرده یا در احتضار مردم است، پس در این صورت همگی از جای برخیزیم و به این اخرین رمان سلام بگوییم.
رونالد کریست، منتقد، می گوید: همانطور که در انتظار بزرگترین رمان آمریکایی بوده ایم، اینک بزرگترین رمان آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی، اثر گابریل گارسیا مارکز به دستمان می رسد. این رمکان شاهکار است!
جفری ولف، منتقد مجله نیوزویک، می نویسد : کتابی است که مدت ها میان ما خواهد ماند؛ منحصر به فرد است؛ سراپا جادوست؛ معجزه گر است
گرچه جویس و کافکا نخستین نویسندگانی بودند که مارکز را تحت تاثیر خود قرار دادند، خود او می گوید: وقتی برای اولین بار فالکنر را خواندم، به خود گفتم هرطور شده باید نویسنده شوم.
دومین نویسنده¬ای که بر او شدیدا تاثیر گذارده، کامو است. مارکز درباره ی طاعون می گوید: چقدر دلم می خواست من آن را نوشته بودم
شهر تخیلی ماکوندو در کتاب صد¬سال تنهایی، اندکی به دهکده ی آرکاتاکا در منتطقه سانتامارتا در کشور کلمبیا شباهت دارد، که گابریل گارسیا مارکز در سال 1928 در آنجا به دنیا آمده است.

قسمتی از متن کتاب:
سال های سال بعد، هنگامی که سرهنگ آئورلیانو بویندیا، در مقابل جوخه اعدام ایستاده بود، بعد از ظهر دوردستی را به یاد آورد که پدرش او را به کشف یخ برده بود. در آن زمان، دهکده ی ماکوندو تنها بیست خانه ی کاهگلی داشت. خانه ها در ساحل رودخانه بنا شده بودند. آب رودخانه زلال بود و از روی سنگ های سفید و بزرگی، شبیه تخم جانوران ماقبل تاریخ، می گذشت. جهان چنان تازه بود که بسیاری چیز ها هنوز اسمی نداشتند و برای نامیدنشان می باید با انگشت به آنها اشاره می کردی. هرسال ؛ نزدیک ماه مارس، یک خانواده ی کولی ژنده پوش چادر خود را در نزدیکی دهکده برپا می کرد و با سروصدای طبل و کرنا، اهالی دهکده را با اختراعات جدید آشنا می ساخت.
آهن ربا نخستین اختراعی بود که به آنجا رسید. مرد کولی درشت هیکلی، که خود را ملکیادس می نامید، با ریش به هم پیچیده و دستان گنجشک وار در ملاء عام، آنچه را که هشتمین عجایب کیمیاگران دانشمند مقدونیه می خواند، معرفی کرد. با دو شمش فلزی از خانه ای به خانه ی دیگر می رفت. اهالی دهکده که می دیدند همه ی پاتیل ها و قابلمه ها و انبر ها و سه پایه ها از جای خود به زمین می افتد، سخت حیرت کرده بودند. تخته ها، با تقلای میخ ها و پیچ ها که می خواست بیرون بپرد، جیر جیر می کرد؛ حتی اشیائی که مدت ها بود در خانه ها مفقود شده بود، بار دیگر پیدا می شد و به دنبال شمش های سحرآمیز ملکیادس راه می افتاد. ملکیادس کولی با لهجه ای غلیظ می گفت: اشیا جان دارند، فقط باید بیدارشان کرد.
خوزه آرکادیو بوئندیا که همیشه تصورات بی حد و حصرش به ماورای معجزه و طبیعت و جادوگری می رفت، فکر کرد شاید بتوان آن اختراع بیهوده را برای استخراج طلا از زمین به کار گرفت. ملکیادس که مرد صدیقی بود، چنین چیزی را پیش بینی کرده بود: بدرد آن کار نمیخورد
ولی خوزه در آن زمان، به صداقت کولی ها معتقد نبود. قاطرش را، به اضافه چند بزغاله با دو شمش آهن ربا معامله کرد. همسرش، اورسولا ایگوآران، که برای افزایش درآمد ناچیزشان روی آن حیوانات حساب میکرد، نتوانست او را از این معامله منصرف کند. شوهرش در جواب او می گفت:
به زودی آنقدر طلا خواهیم داشت که می توانیم اتاق ها را با شمش طلا فرش کنیم.
برای اثبات حرفش چندین ماه سخت کار کرد. تمام منطقه، حتی کف رودخانه را، وجب به وجب، با آن دو شمش فلزی آزمود. با صدای بلند، اوراد ملکیادس را می خواند. تنها چیزی که توانست از زیر خاک بیرون بکشد، یک زره زنگ زده ی قرن پانزدهم بود که فرورفتگی هایش مثل یک کدوی بزرگ شن اندود صدا می داد. وقتی خوزه ارکادیو بوئندیا به کمک چهار مردی که همراهش بودند، موفق شد زره را از هم باز کند، درونش اسکلت گچ شده ای یافت که یک جعبه ی کوچک مسی به گردن داشت.درون جعبه، مشتی از موی زن یافتند.