آگاه‌سازی‌ها
پاک‌کردن همه
تمرینات نویسندگی
73
ارسال
15
کاربران
219
Reactions
15.6 K
نمایش
شروع کننده موضوع 29/05/1394 10:00 ب.ظ
سلام سلام سلام به همگی
خیلی خب مقدمه چینی نمی کنم و یه راست میرم سر اصل مطلب. اینجا بخش داستان نویسیه... بخش ایده پردازی... بخش نوشتن. حتی اگر نمی دونی که چطور باید بنویسی... من دوست دارم اسمش رو بزارم بخش آدمهای جسور!
از نظر من هر کس و هر کس... که دست به قلم ببره ( دست به کیبورد :d ) و کلمه ای بنویسه شجاعت و جسارت یک مبارز رو داره. و هر کس و هر کس که دنیایی رو خلق کنه و کاراکتری رو به وجود بیاره خودش در حد یک افسانه س!
پس می خوام سلام کنم به جنگجوها و افسانه های دنیای کتاب و نویسندگی.
خب می خوام این تاپیک شلوغترین و پر سر و صدا ترین تاپیک نویسندگی و ایده پردازی باشه که تا حالا تو این سایت وجود داشته.
غرض از ایجادش چیه ؟
اینکه بیایم و هر چی توی مخمون می گذره بی پروا بنویسیم. هر چی که ارزش گسترش دادن و تبدیل شدن به یه داستان رو داره و قدم به قدم و آهسته آهسته مراحل داستان نویسی رو پیش بریم.
می دونم به صورت تئوری تو این بخش تاپیک در مورد نوشتن رمان و داستان و دیالوگ و علایم نگارشی زیاده ولی تا وقتی وارد عمل نشی و ننوسی یاد نمی گیری. منم همینطوری یادگرفتم... البته هنوز دارم یاد میگیرم :71:
می خوام هر کسی که اینجا دست به قلم می بره تو این تاپیک شرکت کنه.
اینجا رو یه کلاس نویسندگیِ بدون استاد در نظر بگیرین. منابع ما چیه ؟
سایتهای اینترنتی... کتابهای نویسندگی، ایده های ذهنیمون... داستانهایی که قبلا نوشتیم یا می خوایم بنویسیم.
چی می خوایم یاد بگیریم ؟
چطور ذهنمون رو خلاق کنم. چطور وقایع جالب رو تبدیل به داستانی برای خوندن کنیم. و اینکه ما اینجا فقط و فقط با مثال کار می کنیم مثل...
روز آخر تابستان بود. کنار پنجره نشسته بودم و به سطرهای خالیِ دفترچه ی خاطراتم می نگریستم. احساس غریبی داشتم. نه اینکه از آمدن پاییز دلم گرفته باشد نه... بلکه از گذر تابستان بی ثمری دیگری آزرده خاطر بودم. با خود فکر کردم، چرا هرگز حتی سعی نکردم بهتر از آنچه هستم، باشم؟ چرا هرگز نخواستم و حتی قدمی برایش بر نداشتم؟ به گمانم او راست می گفت... به راستی که من یک آدم خودخواه و لج باز بودم....
آیا قراره کسی بهمون یاد بده که چیکار کنیم ؟
همونطور که گفتم منبع ما کتابها و دستورهاست، کسی اینجا نویسنده ی خبره نیست. من ؟ هیچی نیستم پر از اشکال و اصن یکی از دلایل ایجاد این تاپیک هم این بوده که با هم و من در کنار شما از شما یاد بگیریم.
چه کارهای می خوایم بکنیم ؟
علاوه بر کتاب خونی و ایده پردازی و شخصیت پردازی و نویسندگی می خوایم با هم بحث هم بکنیم و مسابقه راه بندازیم. توی هر دو سعی می کنیم یه مسابقه توی یکی از شاخه های نوشتن راه بندازیم. مثلا برترین شخصیت پردازی. برترین نوع نگارش، برترین ژانر ...
کِی شروع کنیم ؟
همین حالا. به محض ایجاد این تاپیک اینجا مال شماست. روش کار اینطوره که مثلا امروز یه درسی میدیم مثل دیالوگ نویسی اوکی ؟ بعد می ریم و تک تک بهترین دیالوگهای توی فیلمها، بازی و رمان ها از نظر خودمون رو جمع آوری می کنیم و نکات دیالوگ نویسی رو توش بررسی می کنیم. در نهایت خودمون شروع می کنیم در مورد یه ژانر جالب دیالوگ می نویسیم
اگر سوالی دارین مطرح کنین در خدمتم. فقط اینکه خواهشا خواهشا خواهشا... و باز هم خواهشا و لطفا... همه ی کسایی که اینجا داستان می نویسن یا به نویسندگی علاقه دارن و دوست دارن بنویسن شرکت کنن تو این تاپیک حتی اونایی که توی نوشتن استادن می خوایم از تجاربشون استفاده کنیم و یاد بگیریم
ممنون و تشکر از همگی می بینمتون :6:
- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -
درس اول
بخش اول - پیرنگ و ایده چیست و... چرا ؟!!!!!
همیشه پای یک ایده در میان است...
یه ایده یه جرقه و بعد بووووووووم یه اثر هنری خلق میشه. می تونه نقاشی باشه. مجسمه باشه. یه اختراع باشه و یا حتی... چیزی فراتر از همه اینها... یه داستان باشه!!
ایده از کجا میاد ؟
معمولاً وقتی دربارة داستان‌نویسی صحبت می‌شود، این سؤال هم مطرح می‌شود که «اید‌ه‌هاتون رو از کجا می‌یارین؟» تردید ندارم که این سؤال را همة نویسنده‌ها بارها و بارها شنیده‌اند
هر نویسنده‌ای جواب خودش را دارد. ایده‌های من معمولاً از دل احساس رشد می‌کنند و مبتنی بر چیزهایی هستند که تجربه کرده‌ام، دیده‌ام یا حس کرده‌ام.
احساس جرقه‌ای است که من را تحریک به نوشتن می‌کند. بعد می‌بینم که نشسته‌ام پشت ماشین تحریرم و دارم تلاش می‌کنم آن احساس و تأثیرش را روی کاغذ بیاورم. به‌واسطه همان احساس است که شخصیت‌ها و بعد هم پیرنگ به وجود می‌آیند. این ترتیب و تقدم به‌ندرت تغییر می‌کند:
شخصیت‌ها، پیرنگ. هر عنصری عنصر دیگر را به وجود می‌آورد. هرکدام سؤال بعدی را ایجاد می‌کند. شخصیت‌ها از کجا می‌آیند؟ آیا درست ساخته و پرداخته شده‌اند؟ پیرنگ از کجا می‌آید
بگذارید مثالی بزنم.
نطفه داستان سهم من از پنج‌شنبه‌ها، سالها پیش در بعدازظهر یکشنبه‌ای پاییزی شکل گرفت. آن روز من و دخترم کریس که آن‌موقع حدود ده سالش بود، به پارک والوم رفته بودیم؛
شهربازی‌ای که در فاصلة کمی از خانه‌مان قرار داشت. در آن یکشنبة خاص سردرد میگرنی من دوباره شروع شده بود. در نقطه‌ای بالای ابروی چپم دردی کُشنده داشتم و در معده‌ام تهوع شدیدی احساس می‌کردم، ولی از قبل به کریس قول داده بودم که به پارک ببرمش. به خودم و به او وانمود می‌کردم که خوبم، خوبِ خوب.
ورجه‌وورجه‌هایمان توی پارک کمی -و نه به‌تمامی- همراه با مراعات بود. او به ماشین‌بازی تمایلی نشان نداد و من سپاسگزار بودم، چون مدت‌ها بود که تمایلی به چنان بازی‌هایی نداشتم، اگر اصلاً بشود گفت که از ابتدا تمایلی وجود داشت.
چی میشد اگر...
آن روز کریس از پرسه زدن در پارک خوشحال بود. چرخ‌و‌فلک سوار شد و سراغ بازی‌های بی‌خطر رفت. من هم مثل همیشه تماشایش می‌کردم و از شادی او شاد بودم.
بعد به‌سمت یک بازی جدید رفتیم که اسمش ترابانت بود و در نزدیکی زمین ماشین‌های موتوری قرار داشت. ترابانت خیلی هوادار داشت و صفی طولانی جلویش تشکیل شده بود. کریس به‌شدت دلش می‌خواست سوار آن شود. گفت که بچه‌های مدرسه فکر می‌کنند ترابانت «عالی» است و ادامه داد:
«اما یه‌کم ترسناکه.»
ترابانت کاملاً امن به نظر می‌رسید، اما او گفت که ماشین‌ها «بالا و پایین و این‌طرف و آن‌طرف می‌روند.» یادم هست به این فکر کردم که ماشینی که بالا و پایین و این‌طرف و آن‌طرف برود، همة روزم را خراب خواهد کرد.
پرسیدم: «میخوای یه دور سوارش بشی؟»
او شجاع به نظر می‌رسید، اما حالت اندوه‌باری داشت؛ مثل همة وقت‌هایی که همة بچه‌ها تلاش می‌کنند شجاع باشند، اما واقعاً نیستند.
پرسیدم: «میخوای باهات بیام؟»
امیدوار بودم بگوید نه. سرش را تکان داد، از ته قلب آه کشید، دل به دریا زد و سریع رفت بلیط بگیرد. صف کوتاه‌تر شده بود. متصدی فریاد کشید:
«عجله کنین، عجله کنین.»
برایش بلیط خریدیم. روی صندلی نشست و کمربندش را بست. می‌خواستم در آخرین لحظه بروم پیشش، اما نرفتم. بازی شروع شد.
دقیقه‌های بعدی، دقیقه‌های مشقت‌باری بودند. ماشین می‌چرخید، کابوس‌وار کج میشد، دوران می‌کرد، برق می‌زد. و همة اینها بی‌پایان به نظر می‌رسید. وقتی ماشین بالا و پایین و این‌طرف و آن‌طرف می‌رفت، هرازگاهی چشمم به صورت کریس می‌افتاد. چشم‌هایش بعضی وقتها محکم بسته می‌شدند و بعضی وقتها از ترس گشاد می‌شدند.
من با بیچارگی ایستاده بودم و دلم می‌خواست زمان زودتر بگذرد. برای لحظه‌ای چشم‌هایمان به هم خیره شد و اینطور به نظرم رسید که در چشم‌هایش احساس خیانت دیدم؛ خیانت من به او. از یک پدر انتظار نمی‌رفت بچه‌اش را آن‌طور تنها بگذارد. آیا او هرگز من را می‌بخشید؟
بالأخره ماشین ایستاد و او پیاده شد. با پاهای لرزان به‌سمت من آمد، انگار داشت روی طناب بندبازی راه می‌رفت. وقتی دست‌هایش را گرفتم، می‌لرزیدند. احساس کردم از نگاه کردن به من اجتناب می‌کند. از او عذرخواهی کردم. گفتم باید همراهش می‌رفتم و اصلاً فکر نمی‌کردم آن بازی آنقدر ترسناک باشد.
او به من اطمینان داد بازی آن‌قدرها هم ترسناک نبوده و گفت که فقط کمی ترسیده بوده و چیز مهمی نبوده. هردویمان می‌دانستیم که حرفش دروغی نجیبانه بود؛ دروغی نجیبانه، فقط به خاطر من.
همانطور که دست در دست هم قدم می‌زدیم، ایده‌ای برای داستان به ذهنم خطور کرد که در نهایت تبدیل به داستان سهم من از پنج‌شنبه‌ها شد.
داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر خوشبخت بودم که عشقمان به یکدیگر آنقدر بی‌تکلف و استوار بود که خیانت چند دقیقه پیش من به او -اگر تعبیر مناسبی بوده باشد- به‌هیچ‌وجه آن را تهدید نمی‌کرد.
اما چه میشد اگر عشقمان آنقدر استوار نبود؟ چه میشد اگر آن خیانت کوچک در پارک تنها یکی از خیانت‌های بی‌شمار من بود؟ چه میشد اگر آن خیانت آخرین خیانت من بود؟
چه میشد اگر...؟ چه میشد اگر...؟ ذهنم به‌سرعت حرکت می‌کرد، احساسم هم همین‌طور؛ مثل هر زمان دیگری که داستانی از راه می‌رسد، مثل انفجار کوچکی در اندیشه و احساس. چه میشد اگر...؟ چه میشد اگر حادثه‌ای مثل آنچه که در پارک اتفاق افتاد، در رابطة پدر و دختری نقشی حیاتی می‌داشت؟
اصلاً چه چیزی می‌توانست آن نقش حیاتی را ایجاد کند؟ خب، چه میشد اگر پدر، مثلاً، از مادر دختر جدا شده بود و این اتفاق در یکی از روزهای ملاقات آنها افتاده بود؟ چه میشد اگر...؟
پس چی میشد اگر... ؟ یه ایده ی جالب و جذاب و پر از احساس!
و بعد از اون میریم سراغ پیرنگ. واقعا پیرنگ چیه ؟
پیرنگ یا (Plot) طرح، مسئله این است!
به روایت از ویکی پدیا واژۀ پیرنگ از هنر نقّاشی به وام گرفته‌شده و به معنای طرحی‌است که نقّاشان بر روی کاغذ می‌کشند و بعد آن را کامل می‌کنند؛ طرح ساختمانی که معمولاً معماران می‌ریزند و از روی آن ساختمان بنا می‌کنند. واژۀ پیرنگ در داستان به معنای روایت حوادث داستان با تأکید بر رابطۀ علیّت می‌باشد.
برای مثال: «شاه مُرد و بعد ملکه مُرد» داستان است زیرا فقط ترتیب منطقی حوادث بر حَسَبِ توالی زمانی رعایت‌شده‌است. امّا «شاه مُرد و بعد ملکه از غصّه دق کرد» پیرنگ است زیرا در این بیان، بر علیّت و چرایی مرگ ملکه نیز تأکید شده‌است.
ارسطو، پیرنگ را متشکل از سه بخش می‌داند: آغاز که حتماً نباید در پی حادثۀ دیگری آمده باشد، میان که هم در پی حوادثی آمده و هم با حوادث دیگری دنبال می‌شود، و پایان که پیامد طبیعی و منطقی حوادث پیشین است.
داستانی که پیرنگ ندارد، نقل وقایع است. نقل رشته ای از حوادث آن هم بر حسب توالی زمان."
مثالی از پیرنگ تفاوت پیرنگ با خلاصه ی داستان :
اینجا داستان " داش آکُل " از " صادق هدایت رو بررسی می کنیم "
خلاصه داستان:
"وقتی در شیراز دو تا لوطی بودند به نام های داش آکل و کاکا رستم که دومی چشم دیدن اولی را نداشت. روزی داش آکل را خبر کردند که حاجی آقایی او را در موقع مرگ به عنوان قیم خانواده اش معرفی کرده است. داش آکل قیومیت خانواده را قبول کرد. بعد دختر حاجی را دید و عاشق او شد. اما عشق خود را پنهان کرد. بعد از چندی دختر را به اولین خاستگاری که برای دختر پیدا شده بود، شوهر داد و اموال خانواده را به شوهر دختر وا گذاشت. بعد در نزاعی که با کاکا رستم کرد، کشته شد."
در خلاصه داستان به اتفاقات و حوادث به وجود آمده اشاره شده است اما وقتی پیرنگ همین داستان نیز خوانده شد، به خوبی مشخص بود که زنجیره ِعلی و معلولی به زیبایی در آن ترسیم شده است.
و اما
پیرنگ داستان:
" وقتی در شیراز، دو تا لوطی بودند به نام های داش آکل و کاکا رستم ، که کاکا رستم چشم دیدن داش آکل را نداشت، برای اینکه به او حسودی می کرد چون می دید /B]مردم به او احترام می گذارن/B]د و برای خصلت های جوانمردانه اش/B]، او را دوست می دارند. آن وقت یکی از حاجی های معروف شیراز، در لحظه مرگ، داش آکل را به علت اعتمادی که به او داشت، وکیل و وصی خود کرد. داش آکل از این وصیت حاجی در دل خوشنود نبود زیرا که با زندگی آزاد و بی قید و بند او نمی خواند. اما بر خلاف جوانمردی می دانست که بر طبق وصیت حاجی عمل نکند. کاکا رستم که دلش می خواست به جای داش آکل باشدو به اموال باد آورده و مفتی برسد، از حسادت هر جا می نشست شایع می کرد که داش آکل اموال حاجی را بالا کشیده است.
داش آکل به علت تعهدی که قبول کرده بود، از کشمکش و درگیری با او پرهیز می کرد. در این میان داش آکل گرفتاری دیگری نیز پیدا کرد و عاشق دختر حاجی شد. اما برای آنکه فکر می کرد اگر دختر را به زنی بگیرد بر خلاف جوانمردی و لوطی گری رفتار کرده، عشق خود را به او از همه پنهان می کرد. آن وقت خاستگاری برای دختر پیدا شد. داش آکل با اینکه خاستگار از خودش مسن تر بود، با ازدواج آن ها موافقت کرد و دختر را به شوهر داد و اموال حاجی را به او سپرد. بعد چون دیگر زندگی برایش معنا و مفهومی نداشت، در برخورد با کاکا رستم که همیشه مغلوب داش آکل بود، از خود دفاع نکرد و خودش را به دست او به کشتن داد."
درس دوم : راه های شخصیت سازی و پردازش آن
روش های پردازش کاراکتر در داستان
شخصیت پردازی در ادبیات در واقع پروسه ای هست که نویسنده ها برای گسترش دادن ویژگی های کاراکترشون و ارائه ی یه تصویر کامل ( با جزئیات ) به خواننده ها ازش استفاده می کنن. دو رویکرد متفاوت به شخصیت پردازی وجود داره که شامل شخصیت پردازی مستقیم و شخصیت غیرمستقیم میشه. به وسیله ی رویکرد مستقیم، نویسنده به ما میگه که در مورد کاراکتر چه چیزهایی رو باید دانست. در رویکرد غیرمستقیم نویسنده به ما چیزهایی در مورد شخصیتث نشون میده که کمک می کنه ویژگی هاش رو بشناسیم و روابطش با دیگر کاراکتر ها و تأثیراتش بر سایر کاراکتر ها رو درک کنیم.
پنج راه اصلی در پردازش یک شخصیت
توصیفات ظاهری، کارها و اعمال، افکار درونی، عکس العمل ها و لحن حرف زدن.
توصیفات ظاهری- اینکه بیایم و ویژگی های ظاهری یک کاراکتر رو وصف کنیم. برای مثال، شخصیت ما ممکنه قد بلند باشه، لاغر یا چاق باشه، زیبا یا زشت و غیره. ممکنه در مورد رنگ چشم ها و رنگ لباسش بخوایم نکاتی رو وصف کنیم. یا حتی نوع لباس پوشیدن کاراکتر. اینکه شخصیت ما چطور لباس می پوشه ممکنه یکی از ویژگی های شخصیتی اون رو به خواننده نشون بده. آیا شخصیت ما لباسهای قدیمی، کهنه، پاره و کثیف می پوشه یا خوشتیپه و لباسهای گران قیمت و مد روز رو می پوشه ؟
اعمال/ رفتار/ خلقیات -کاراکتر چه نکته ی قابل توجهی داره که بخواد با خواننده در میون بزاره ؟ کاری که کاراکتر انجام میده، رفتاری که از خودش نشون میده بهمون میگه که چه ویژگی هایی می تونه داشته باشه. همین اعمال و رفتار کاراکتر هست که به خواننده نشون میده، کاراکتر آدم خوبیه یا آدم بدیه ؟ کاراکتر خودخواهه یا نه دوست داره به بقیه کمک کنه.
افکار درونی- اینکه کاراکتر در مورد موقعیت های مختلف چه فکر و نظری داره که ارائه بده تو پردازش کاراکتر موثر هست. اینطوری ما در ویژگی های شخصیتی و احساسات کاراکتر آگاه می شیم. همین باعث میشه که دلیل خیلی از اعمال و کارهای کاراکتر رو متوجه بشیم.
عکس العمل ها -اثراتی که شخصیت بر سایر کاراکتر ها داره و اینکه سایر کاراکتر ها در مورد شخصیت مورد نظر ما چه نظری دارن. شکل گیری روابط بین کاراکترها و اینکه عکس العمل شخصیت ما به گفته یا عمل سایر شخصیت ها می تونه در پردازش شخصیت موثر باشه. آیا احساسات شخصیت ها در یک داستان نسبت به هم ترسه ؟ خوشحالیه ؟ سردرگمیه ؟ این باعث می شه خواننده بهتر متوجه ویژگی های شخصیت های داستان بشه.
لحن و نوع صحبت -اینکه شخصیت چطور صحبت می کنه و لحنش چطوره خودش یه ویژگی منحصر به فرد در پردازش شخصیت هست. ممکنه شخصیت ما لحن خجالت زده، نگران یا آرام یا حتی ناآرام داشته باشه. گاهی وقت ها شخصیت با نوعی ذکاوت خاص حرف می زنه یا گاهی وقت ها بی ادبه و با پرروگی می خواد عبارتی رو بیان کنه.
نمونه ای از پردازش کاراکتر:
مثال زیر یک نمونه از پردازش شخصیت هست که از همه ی روش ها بالا در توصیفات شخصیت استفاده شده :
آنا همانطور که وارد حیاط مدرسه ی جدیدش شده بود می توانست طنین صدای ضربان قلبش را بشنود. او به هیچ وجه انتظار چنین محوطه ی بزرگی را نداشت. مدرسه ی قدیمی اش در مقایسه با ساختمان جدید، خیلی کوچک بود. به دانش آموزان در حیاط نگریست و وقتی که دید سایر دخترها چطور لباس پوشیده اند، احساس کرد یک وصله ی ناجور برای چنین مکانیست . با آن دامن های کوتاه و کفش های پاشنه بلندشان، کاملاً بالغ به نظر می رسیدند. آنا به سر و وضع خودش نگریست، آن شلوار جین گشاد و کفش های اسپرتش او را کاملاً از بقیه متمایز می کرد. در مدرسه ی قدیمی اش همه مثل او لباس می پوشیدند. با یادآوری خاطرات گذشته، دلتنگ دوستان قدیمی اش شد. از دو گروهی از دخترهای شیک پوش را دید که به سمتش می آمدند. آنقدر مضطرب و نگران شده بود که کتابهایش از میان دستانش سر خوردند و روی زمین افتادند. دخترها با مشاهده ی او شروع به خندیدن کردند و همانطور که مسخره اش می کردند و دهاتی صدایش می زدند، از کنارش رد شدند. آنا فوراً روی زمین زانو زد، کتابهایش را جمع کرد و بی آنکه به پشت سر نگاه کند، به طرف دستشویی مدرسه دوید تا دید همگان پنهان شود.
گوشی موبایلش را از جیب در آورد و شماره ی مادرش را گرفت. گوشی تلفن بعد از چند بار بوق زدن بالاخره پاسخ داد. آنا همانطور که گریه می کرد، گفت : " مامان خواهش می کنم، من می خوام برگردم خونه، من به اینجا تعلق ندارم! "
================================
در این مثال کوتاه متوجه شدیم که چطور نویسنده از ویژگی ظاهری برای توصیف کاراکتر آنا استفاده کرده. در داستان می بینیم که چطور لباسهای آنا با بقیه متفاوته. اینکه شلوار جین پوشیده و کفش اسپرت پاش کرده در حالیکه بقیه دخترها پاشنه بلند پوشیدن و دامن کوتاه به تن کردن. همچنین متوجه میشیم که چطور دوستای قبلی آنا با دانش آموزان مدرسه ی جدید فرق دارن و از اینجا می فهمیم شاید آنا از یک کشور یا شهر دیگه به شهری که فرهنگشون کاملاً با فرهنگ آنا و محل زندگیش فرق می کنه.
در توصیفات کاراکتر این نکته باید مد نظر قرار بگیره که توصیف به هیچ وجه نباید خسته کننده باشه و یا روند داستان رو قطع کنه. توصیف کاراکتر مثل توصیف صحنه که در درس بعد باهاش آشنا می شیم باید بین تارهای داستان دوخته بشه و در جهت داستان باشه. اینکه روند داستان رو قطع کنین تا با توصیف اضافه کاراکتر رو وصف کنین یه اشتباهه. همیشه توصیفاتی رو میاریم که در جهت توصیف داستان باشه. مثلن تو این یه قسمت رنگ چشم ها و یا موهای آنا مهم نبوده بلکه برای بیان تفاوت فرهنگی بین مدرسه ی جدید و مدرسه ی قدیمی تفاوت لباس ارزشش بیشتر بوده. به علاوه خواننده بعد از خوندن این قسمت از داستان می تونه ویژگی های شخصیت رو بگه.
آنا یه دختر نگران و خجالتیه که لباسهای کاملن ساده می پوشه چون احتمالن افکارش هم ساده س و با بقیه ی همسن و سالاش فرق می کنه.
همیشه قبل از اونکه شخصیت رو وارد داستان کنین سعی کنین خودتون کاملا بشناسینش و از سرگذشت و آینده ش خبر داشته باشین. ویژگی هاش رو بدونین از خصوصیات اخلاقیش با خبر باشین و لحن حرف زدنش رو بشناسین. سپس کاراکتر رو توی داستان بیارین.
--------------------------------
تکلیف شب 2 :
یک الی دو پاراگراف از شخصیتتون رو اینجا بنویسین. درست شبیه مثال بالا.
درس سوم : فضاسازی و توصیف صحنه
خب پس تا اینجای کار متوجه شدیم اولین جرقه ی داستان نویسی، ایده ست. یادتون باشه گاهی وقتها یه ایده ی ناب می تونه خواننده رو برای خوندن ادامه ی کار علاقمند کنه اما... این مسئله هم هست، ایده هر چه قدر ناب گاهی ممکنه پرداخت خوبی نداشته باشه.
هر داستانی، ( فرقی نداره چه ژانری باشه، اجتماعی، فانتزی، دارک فانتزی، ترسناک، پلیسی، جنایی، رومنس و یا حتی ترکیبی از همه ی آنها ) از یه سری بخش هایی تشکیل شده. یکی از بخش های اصلی داستان، فضاسازی هست. نویسنده های تازه کار معمولا تو این یکی خیلی لنگ می زنن. من به عنوان یکی از کسایی که به تازگی تونستم بر این مشکل خودم غلبه کنم، علتش رو بهتون می گم :
1- نویسنده های تازه کار و بی تجربه، دوست دارن زود به اصل مطب برسن. اونا در واقع مثل خواننده ای می مونن که به یه کتاب جذاب رسیده و می خواد زود تمومش کنه و ببینه تهش چی میشه. اون جرقه ای که توی ذهن نویسنده ی تازه کار زده شده، زود می خواد شکل یک طرح و پلات کلی رو به خودش بگیره و پایان داستان رو به نویسنده نشون بده برای همین ناخودآگاه نویسنده تند تند می نویسه و از صحنه سازی و فضاسازی مناسب خودداری می کنه.
2- گاهی نویسنده دایره ی لغات اندکی داره و نمی تونه اونچه در ذهنش شکل گرفته از یک صحنه ی داستانی رو به خوبی توصیف کنه، معمولا توصیف نصفه نیمه ای میده و بقیه رو به ذهن خواننده می سپاره
گرچه ممکنه شماره ی دوم برای خیلی از خواننده ها خیلی جذاب تر باشه چون می تونن با قوه ی تخیلشون اونچه که می خوان رو تصور کنن و این کار هم براشون جذاب تره اما همه ی اینها بستگی به یه پی ریزی و به قولی Setting مناسب از سوی نویسنده داره. پس خواننده باید کلیت کار رو بخونه و جزئیات رو خودش بسازه. خیلی از خواننده ها هم برعکسن و کتابهایی رو ترجیح میدن که با زبانی شیوا به توصیف صحنه و محیط و فضاسازی مناسب می پردازه.
فضاسازی لازمه ی داستانه. شما ممکنه یه ایده ی ناب داشته باشین باید فضاسازیتون هم به همون اندازه تأثیر گذار باشه تا خواننده محو داستان شما بشه و به فکر واداشته شه.
چطور فضاسازی کنیم ؟
همونطور که بالاتر هم گفتم فضاسازی یکی از اجزای اصلیِ داستان در کنار پلات یا طرح اصلی و کاراکتر هاست. فضاسازی توصیف صحنه، مکان و زمان در داستان شماست. فضاسازی داستان رو گسترش میده و به پیشروی ایده و داستان کمک می کنه و همچنین باید حامیِ کاراکترها باشه و باعث بشه که یک سری تکان مهم و تم داستانی آهسته آهسته برملا بشه.
بخش اول : توصیف صحنه
پیش از اونکه توصیف یک صحنه رو شروع کنین، از خودتون 6 تا سوال بپرسید و جواب هر کدوم رو جلوش بنویسین. این سوالات به شما کمک می کنن که بتونین فضاسازیِ موثرتری رو در طول داستان داشته باشین.
1- داستان در کجا قرار داره ؟
2- داستان چه زمانی به وقوع پیوسته ؟
3- آب و هوا و به طور کلی هوای داستان چطوره ؟ آیا داستان در روز آفتابی اتفاق می افته؟ آیا شبه ؟ هوا بارانیه؟ برف میاد ؟
4- وضعیت مردم و جامعه به چه صورت هست ؟
5- محیط اطراف چگونه س؟ آیا در یک شهر مدرن هستیم ؟ آیا در یک جنگل هستیم ؟ آیا در یک روستا هستیم ؟
6- چه جزئیات ویژه ای باعث میشه که بهتر بتونیم محیط رو تصور کنیم ؟
دوست دارین توصیفتون از محیط به صورت کلی یا با جزئیات باشه ؟
چطور صحنه رو توصیف می کنین؟ آیا با دوربین از فاصله ی دور به یک شهر نگاه می کنین و کمتر جلو می رین یا اول از جزئیات حرف میزنین ؟ بنا به موقعیت داستان تصمیم بگیرین که زاویه ی دیدتون چطور باشه؟ آیا نیازی هست کل شهر رو توصیف کنین ؟ یا فقط به توصیف خانه بسنده می کنین ؟ این خود شما هستین که باید مشخص کنین چه نوع توصیفی به داستانتون میاد.
بهتره که اول از کلیات شروع کنین و کم کم وارد جزئیات بشین. مثلن از توصیف یک قلمرو، کشور، ناحیه، منطقه شروع کنین به شهر برسین و بعد یک محله از شهر رو توصیف کنین. شاید هم اول بخواین از توصیف ظاهریِ یک شخص شروع کنین و بعد در مورد نوع مردمی که در شهر زندگی می کنن حرف بزنین. ( نمونه ی این نوع توصیف رو در کتاب " عطش مبارزه " نوشته ی سوزان کولینز داریم که وقتی در مورد پانم صحبت می کنه، اول از توصیف لباسهای عجیب و غریب و آرایش عجیب مردم حرف می زنه و بعد یه تصور کلی از کل آدمهایی که تو پانم زندگی می کنن میده. )
همین راه با بیان احساسات، افکار و تصورات کاراکتر در مورد محیطی که دارن توش زندگی می کنن یا واردش شدن، به داستان معنی می کنه و خواننده رو بهتر جذب می کنه.
از حواس پنجگانه برای توصیف محیط استفاده کنین!
حواس پنجکانه مثل لمس، بویایی، بینایی، شنوایی و مزه ها. خیلی از نویسنده ها هستن که فقط از یک قوه ی بینایی برای توصیف داستاناشون استفاده می کنن این باعث می شه که نوشته تنها یک بعدی باشه. البته که می تونین از حس بینایی برای توصیف اجسام و موقعیتهاشون استفاده کنین اما برای اینکه نوشته تون حس بهتری بگیره بهتره که از بقیه ی حواستون هم استفاده کنین.
تصور کنین می خواین یه اتاق رو توصیف کنین و شما از قبل در مورد اینکه برای مثال کاناپه، آباژور یا مبل ها چطور در اتاق قرار گرفتن حرف زدین، نظرتون در مورد اینکه اتاق چه بویی میده چیه ؟ ( بوی خوش قرمه سبزیِ مادربزرگ در اتاق پخش شده بود یا به مشام می رسید)
یا فرض کنین کاراکتر شما توی یک بیابون بی آّب و علف گیره افتاده، چطوره که در مورد شن های نرمی که زیر پاهاش جریان دارن صحبت کنین.
و یا اینکه شاید شخصیت شما داره از یه صخره بالا می ره؟ آیا تیزیِ سنگ ها دست و پاهاش رو زخمی می کنه ؟
می تونین در مورد مزه ی غذای مورد علاقه ی کاراکترتون وقتی یه لقمه از اونو توی دهنش می زاره هم صحبت کنین.
مثال :
وارد اتاق پذیرایی شد. بانو مک دوآل همچون ملکه ویکتوریا با وقار تمام بر روی صندلیِ گلداری نشسته بود و به الیزابث نیز اشاره کرد تا بر روی صندلیِ مشابه رو به رویش بنشیند. دیوارهای به رنگ ماهی سالمون، باعث می شد گیسوان سفید دوشِس به صورتی کمرنگ بدرخشد. الیزابث کمی مظطرب بود و همین باعث شد تا با حرکت ظریف تکه ای چوب در شعله های سرخ رنگ آتشدانی که با سنگ مرمر تزئین شده بود، از جا بپرد.
هیچوقت، هیچوقت نذارین توصیفات صحنه داستان شما رو بلاک کنه!
همونطور که گفتیم، صحنه سازی باید داستان رو پیش ببره، نه جلوی پیشرویِ اونو بگیره! این اتفاق معمولا زمانی میفته که داستان شما داره با شیب تندی پیش میره و ناگهان شما توقف می کنین تا یک توصیف طولانی از فضایی که کارکترها در اون هستن بدین. به جای اینکه وسط یک مکالمه ی هیجان انگیز یا یک صحنه ی درگیری همه چیز رو روی پاز بذارین و برین سراغ توصیف صحنه، سعی کنین صحنه رو از دید کاراکتر یا با اعمال کاراکتر توصیف کنین. به طور کلی توصیف صحنه باید هم نوای کارهای باشه که کاراکتر داره انجام می ده.
برای مقال، اگر کاراکتر شما داره از دست یک خوناشام در جنگل فرار می کنه، واینسین و یهو شروع کنین به توصیف اینکه چقدر جنگل و درخت هایی که در اون هست، ترسناکن. کاری کنن که کاراکتر با دید خودش به این نتیجه برسه که چقدر همه جا ساکت و تاریکه.
کاری کنین کاراکتر پاش رو روی تکه ای چوب خشک بزاره که باعث انعکاس صدا در محیطِ ساکت بشه. یا اینکه کاری کنین شاخه ی تیزی گونه ی کاراکتر رو ببره. روی این مسئله بیشتر تمرکز کنین که کاراکترتون محیط رو چطور داره می بینه.
مثلا از بس تاریکه هیچ چیزی رو نمی تونه ببینه و فقط می تونه صدای قدمهای آروم کسی رو پشت سرش بشنوه. سعی کنین فضاسازی رو در دل پیشرویِ داستان و توصیف حالات کاراکتر فرو کنین تا صحنه و فضاسازیتون باعثه توقفِ ناگهانی داستان نشه!
همه چیز رو با زبون نگین! بلکه نشونش بدین!
به جای اینکه در مورد صحنه حرف بزنین، صحنه رو به مخاطب نشون بدین. نگین " بیابان گرم بود." به جاش با توصیفه اینکه
" خورشید پرتوهای سوزان خود را بی‌رحمانه بر سرش می‌کوبید. به‌ناچار شالِ دورِ گردنش را باز کرد و آن را روی سر انداخت. مشک کوچک آویخته به زین اسب را برداشت و بالای دهانش گرفت؛ آخرین قطرات آب روی زبانش ریخت. آهی کشید، دستش را سایبان چشم‌هایش کرد و به دوردست نگریست؛ واقعاً در آن بیابان برهوت انتظار چه‌چیزی را داشت؟ کاروان‌سرایی که در آن، روز را به سر کُنَد، اندکی آب بخرد و سفرش را از سر بگیرد؟ « زهی خیال باطل...!» بااکراه شانه‌هایش را بالا انداخت و همانطور که افسارِ اسب را می‌کشید، به راهش ادامه داد. "
پس با نشون دادن حالات کاراکترتون در مورد محیط حرف بزنین. سعی کنین زبانتون واضح باشه، طوری که خواننده بفهمه شما می خواین چیو نشون بدین. از اسامی و صفات توصیفی برای توصیف صحنه استفاده کنین. به جای اینکه بگین " دخترا هیجان زده بودند. "
نشون بدین :
" صدای خنده و جیغ های از سر شادمانی فضا را پرکرده بود. حلقه های موهایشان از شدت عرق خیس شده و به صورت و پیشانیشان چسبیده بود. روی کاناپه نشسته و دستهایشان را به هم داده بودند و مسخره بازی در می آوردند. آنقدر رقصیده و این طرف و آن طرف پریده بودند که حتی نای نفس کشیدن هم نداشتند. به این فکر کردند که همین لحظات است که در خاطره شان ثبت می شود و برای همیشه باقی خواهد ماند. "
در توصیف فقط روی جزئیات مهم تمرکز کنین!
یه وقتایی هست که توی داستانی انقدر توصیف صحنه طولانیه که عملا خواننده خسته میشه و کتاب رو دو سه صفحه ای جلو می رسه تا به اصل داستان برسه. برای اینکه از این اتفاق اجتناب کنین سعی کنین توصیف صحنه هاتون فقط نکات مهمی که مربوط به داستان هستن رو جلوه بدن. یادتون باشه هر توصیف صحنه و فضاسازی باید دلیلی برای حضو
10/06/1394 9:47 ب.ظ
سلام یه سوال داشتم درباره پیرنگ. ذهنمو درگیریده.
همه داستان باید پیرنگ داشته باشه؟ یعنی این که هر چی نوشتی باید پیرنگ هم داشته باشه عایا؟ مثلا یک نفر یک کتاب نوشته 200 صفحه، حالا همه ی این 200 صفحه باید پیرنگ داشته باشه؟؟؟ اصلا مگه میشه؟ امکان نداره، اصلا داستان رو برای خود نویسنده هم یه جورایی بی مزه میکنه. مثلا 200 صفحه خود داستانه، میاد میبینه، 400 صفحه شده پیرنگش. آیا اگر کسی بخواد داستان و کتاب بنویسه، پیرنگ نویسی حتما لازمشه؟؟؟ من خودم اصلا قواعد و اصول و این باید ها و نباید ها و این چیز ها رو قبول ندارم زیاد. به نظرم من باید نوشت. همین. یعنی هر چی که اومد تو ذهنت رو بنویسی. یه نفر باید قلم بگیره دستش، و هر چیزی که توی ذهنش جریان پیدا کرد و روی کاغذ بنویسه. ذهنش و کاغذش یکی بشن. این طوری به نظر من یک اثر فوق العاده به دست میاد . اما خودم نمیتونم فایده ای رو که این قواعد میتونن داشته باشن رو انکار کنم. ولی حالا دوست دارم یاد بگیرم. نیاز میشه. خوب هم هست.
و راستی انگار کار یکمی خوابیده. این رو به عنوان بالا آوردن تاپیک هم حساب کنین :))
Lady Joker reacted
10/06/1394 9:53 ب.ظ
آتوسا عزيز كي ميريم سر شخصيت پردازي؟
من منتظر هستما
11/06/1394 0:39 ق.ظ
سلام یه سوال داشتم درباره پیرنگ. ذهنمو درگیریده.
همه داستان باید پیرنگ داشته باشه؟ یعنی این که هر چی نوشتی باید پیرنگ هم داشته باشه عایا؟ مثلا یک نفر یک کتاب نوشته 200 صفحه، حالا همه ی این 200 صفحه باید پیرنگ داشته باشه؟؟؟ اصلا مگه میشه؟ امکان نداره، اصلا داستان رو برای خود نویسنده هم یه جورایی بی مزه میکنه. مثلا 200 صفحه خود داستانه، میاد میبینه، 400 صفحه شده پیرنگش. آیا اگر کسی بخواد داستان و کتاب بنویسه، پیرنگ نویسی حتما لازمشه؟؟؟ من خودم اصلا قواعد و اصول و این باید ها و نباید ها و این چیز ها رو قبول ندارم زیاد. به نظرم من باید نوشت. همین. یعنی هر چی که اومد تو ذهنت رو بنویسی. یه نفر باید قلم بگیره دستش، و هر چیزی که توی ذهنش جریان پیدا کرد و روی کاغذ بنویسه. ذهنش و کاغذش یکی بشن. این طوری به نظر من یک اثر فوق العاده به دست میاد . اما خودم نمیتونم فایده ای رو که این قواعد میتونن داشته باشن رو انکار کنم. ولی حالا دوست دارم یاد بگیرم. نیاز میشه. خوب هم هست.
و راستی انگار کار یکمی خوابیده. این رو به عنوان بالا آوردن تاپیک هم حساب کنین :))
البته آتوسا خانم بهتر میتونن فواید پیرنگ نویسی رو توضیح بدن ولی وقتی که یه داستان بلند داری مینویسی جاهای بیشماری هست که به مشکل میخوری
فصل هایی هست که نمیدونی چطوری بزنی سر هم برسه به اونی که میخوای و یا حواست باشه از خط داستان خارج نشی
پیرنگ خیلی کمک میکنه
راستی هنوز فردا عصر نشده؟:دی
11/06/1394 1:16 ق.ظ
Lady Rain
لطفا بياين درس بعدي رو بديد لطفا
شروع کننده موضوع 12/06/1394 1:34 ب.ظ
سلام یه سوال داشتم درباره پیرنگ. ذهنمو درگیریده.
همه داستان باید پیرنگ داشته باشه؟ یعنی این که هر چی نوشتی باید پیرنگ هم داشته باشه عایا؟ مثلا یک نفر یک کتاب نوشته 200 صفحه، حالا همه ی این 200 صفحه باید پیرنگ داشته باشه؟؟؟ اصلا مگه میشه؟ امکان نداره، اصلا داستان رو برای خود نویسنده هم یه جورایی بی مزه میکنه. مثلا 200 صفحه خود داستانه، میاد میبینه، 400 صفحه شده پیرنگش. آیا اگر کسی بخواد داستان و کتاب بنویسه، پیرنگ نویسی حتما لازمشه؟؟؟ من خودم اصلا قواعد و اصول و این باید ها و نباید ها و این چیز ها رو قبول ندارم زیاد. به نظرم من باید نوشت. همین. یعنی هر چی که اومد تو ذهنت رو بنویسی. یه نفر باید قلم بگیره دستش، و هر چیزی که توی ذهنش جریان پیدا کرد و روی کاغذ بنویسه. ذهنش و کاغذش یکی بشن. این طوری به نظر من یک اثر فوق العاده به دست میاد . اما خودم نمیتونم فایده ای رو که این قواعد میتونن داشته باشن رو انکار کنم. ولی حالا دوست دارم یاد بگیرم. نیاز میشه. خوب هم هست.
و راستی انگار کار یکمی خوابیده. این رو به عنوان بالا آوردن تاپیک هم حساب کنین :))
پیرنگ برای اینکه کلیت داستان رو فراموش نکنی در یه برهه ی زمانی طولانی حتمن نیازه
اگر اینطور بود که هر کسی می تونست بنویسه :دی ولی اینطوری نیست
بهترین ها قبل از شروع کاری برنامه ریزی می کنن و همیشه اون کاری به نتیجه می رسه که برنامه ریزی داشته باشه
پیرنگ دلیل اتفاقاتی هست که در داستان شما رخ می ده و از همین رو از پلات هول ها و نکات مبهمی داستانی جلوگیری می کنه
یکی از اصولی اصلیه و اگر بخوای داستانت حتمن تا آخر ادامه پیدا کنه باید برای داستان 400 صفحه ایت پیرنگ بنویسی ولی مطمئن باش پیرنگش از 20-30 صفحه بیشتر نمیشه من خودم امتحان کردم :دی
- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -
@Lady Rain
لطفا بياين درس بعدي رو بديد لطفا
نبودم آنوبیس عزیزم امشب شخصیت پردازی رو میزارم
Athena and sossoheil82 reacted
12/06/1394 3:30 ب.ظ
خب بريم سراغ پيرنگ نويسي،بجنبيد دوستان :
خوب ،اگه يك روز متوجه بشي همه زندگيت خواب بوده چه حالي بهت دست ميده؟
اين درست اتفاقي بود كه براي سهيل افتاد (اسمو همين بالا ديدم نوشتم) سهيل يك روز از خواب بيدار شد و متوجه شد هرچي براش اتفاق افتاده و ازش خبر داره و حتي دنيايي كه باورش داشته يك خواب بوده الان اون در دنيايي متفاوت با خانوده اي متفاوت و با قوانيني متفاوت زندگي ميكنه.
قوانيني كه اگه كسي نقضش كنه مجازاتي غير از تبديل شدن به منبع انرژي در انتظارش نيست!
منبع انژي چيه؟ روح، در اين سرزمين نه نفت و نه گاز و نه حتي سلول هاي خورشيدي وجود نداره فقط روح انسانهاست كه به عنوان منبع انرژي ازش استفاده ميشه .
حتي اگه چيزي هم بخواي بخري بايد با تكه اي روحت مبلغو پرداخت كني و تا زماني كه روح داشته باشي ثروتمند محسوب ميشي اما اگه روحت تمام بشه ديگه كلكت كنده است.
همين هم باعث شده شكارچيان انسان ها در تاريكي شب كمين كنند تا تكه اي از روح شما را به دست بيارن.
سهيل كه نميدانه الان در خواب يا گذشته را خواب ديده به دنبال سوال خودش ميگرده و يك چيزو متوجه ميشه اون اولين قانون را نقض كرده،قانوني كه به صراحت ميگه فضولي ممنوع و الان بايد روحش را واگزار كنه.
سهيل پسري 20 ساله كه در يك خانواده مذهبي در شهر يزد زندگي مي كنه، اهل مسجد و ... هستش، دوتا خواهر داره و با پدر و مادرش زتذگي مي كنه.
لاغره، ريش و سبيل داره ، چشماش قهويه و موهاشو بصورت معمولي شانه ميكنه.
يه شب مي خوابه و صبح بيدار ميشه،
وقتي بيدار ميشه اتاقش تغيير كرده، روي يه تخت معمولي سربازي خوابيده اتاقش پر از عكس هاي از مرداييه كه نميدانه كين.
بيرون ميره و ميفهمه خانه اش فرق كرده پدر و مادر و خواهراش هم عوض شدن و الان دوتا برادر داره.
محل زندگي جديدش هم يه شهر توي يه سياره غير از زمينه، و كشور هم توسط يه حكومت نظامي اداره ميشه و قوانين خاص خودش را داره : 1- سوال نپرسيد 2- كار كنيد 3- اعتراض نكنيد 4- اگه قصد سفر داريد بايد مجوز بگيريد 5- براي ازدواج جواز بايد داشته باشيد و ...
با روح خودتون بايد حساب كنيد ، رو كوچه ها هم كلي دزد هست كه روح ميدزدن . يه اسلحه هست كه روحو استخراج مي كنه.
سهيل هم نميدانه كجاست ميره دنيال قضايا، با يه دختره اشنا ميشه بعدش ميفهمه اون شورشيه زماني كه خيلي ديره و خودش و خانواده اش توسط حكومت به پس دادن روح محكوم ميشن.
حال ندارم باقيشو بنويسم، همين فعلا
Lady Joker and sossoheil82 reacted
شروع کننده موضوع 13/06/1394 11:33 ق.ظ
خب بريم سراغ پيرنگ نويسي،بجنبيد دوستان :سهيل پسري 20 ساله كه در يك خانواده مذهبي در شهر يزد زندگي مي كنه، اهل مسجد و ... هستش، دوتا خواهر داره و با پدر و مادرش زتذگي مي كنه.
لاغره، ريش و سبيل داره ، چشماش قهويه و موهاشو بصورت معمولي شانه ميكنه.
يه شب مي خوابه و صبح بيدار ميشه،
وقتي بيدار ميشه اتاقش تغيير كرده، روي يه تخت معمولي سربازي خوابيده اتاقش پر از عكس هاي از مرداييه كه نميدانه كين.
بيرون ميره و ميفهمه خانه اش فرق كرده پدر و مادر و خواهراش هم عوض شدن و الان دوتا برادر داره.
محل زندگي جديدش هم يه شهر توي يه سياره غير از زمينه، و كشور هم توسط يه حكومت نظامي اداره ميشه و قوانين خاص خودش را داره : 1- سوال نپرسيد 2- كار كنيد 3- اعتراض نكنيد 4- اگه قصد سفر داريد بايد مجوز بگيريد 5- براي ازدواج جواز بايد داشته باشيد و ...
با روح خودتون بايد حساب كنيد ، رو كوچه ها هم كلي دزد هست كه روح ميدزدن . يه اسلحه هست كه روحو استخراج مي كنه.
سهيل هم نميدانه كجاست ميره دنيال قضايا، با يه دختره اشنا ميشه بعدش ميفهمه اون شورشيه زماني كه خيلي ديره و خودش و خانواده اش توسط حكومت به پس دادن روح محكوم ميشن.حال ندارم باقيشو بنويسم، همين فعلا
حسین عزیز پیرنگتون در واقع پیرنگ نیست بلکه شرح وقایعه گفتیم پیرنگ روابط و چرایی ها رو بیان می کنه الان اینجا هیچ پاسخی به سوالات داده نشده تازه سوال ایجاد شده ( رابطه ی علت و معلولی بین وقایع )
یکبار دیگه سعی کنید پیرنگ رو بنویسین :5:
- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -
درس دوم : راه های شخصیت سازی و پردازش آن
روش های پردازش کاراکتر در داستان
شخصیت پردازی در ادبیات در واقع پروسه ای هست که نویسنده ها برای گسترش دادن ویژگی های کاراکترشون و ارائه ی یه تصویر کامل ( با جزئیات ) به خواننده ها ازش استفاده می کنن. دو رویکرد متفاوت به شخصیت پردازی وجود داره که شامل شخصیت پردازی مستقیم و شخصیت غیرمستقیم میشه. به وسیله ی رویکرد مستقیم، نویسنده به ما میگه که در مورد کاراکتر چه چیزهایی رو باید دانست. در رویکرد غیرمستقیم نویسنده به ما چیزهایی در مورد شخصیتث نشون میده که کمک می کنه ویژگی هاش رو بشناسیم و روابطش با دیگر کاراکتر ها و تأثیراتش بر سایر کاراکتر ها رو درک کنیم.
پنج راه اصلی در پردازش یک شخصیت
توصیفات ظاهری، کارها و اعمال، افکار درونی، عکس العمل ها و لحن حرف زدن.
توصیفات ظاهری- اینکه بیایم و ویژگی های ظاهری یک کاراکتر رو وصف کنیم. برای مثال، شخصیت ما ممکنه قد بلند باشه، لاغر یا چاق باشه، زیبا یا زشت و غیره. ممکنه در مورد رنگ چشم ها و رنگ لباسش بخوایم نکاتی رو وصف کنیم. یا حتی نوع لباس پوشیدن کاراکتر. اینکه شخصیت ما چطور لباس می پوشه ممکنه یکی از ویژگی های شخصیتی اون رو به خواننده نشون بده. آیا شخصیت ما لباسهای قدیمی، کهنه، پاره و کثیف می پوشه یا خوشتیپه و لباسهای گران قیمت و مد روز رو می پوشه ؟
اعمال/ رفتار/ خلقیات -کاراکتر چه نکته ی قابل توجهی داره که بخواد با خواننده در میون بزاره ؟ کاری که کاراکتر انجام میده، رفتاری که از خودش نشون میده بهمون میگه که چه ویژگی هایی می تونه داشته باشه. همین اعمال و رفتار کاراکتر هست که به خواننده نشون میده، کاراکتر آدم خوبیه یا آدم بدیه ؟ کاراکتر خودخواهه یا نه دوست داره به بقیه کمک کنه.
افکار درونی- اینکه کاراکتر در مورد موقعیت های مختلف چه فکر و نظری داره که ارائه بده تو پردازش کاراکتر موثر هست. اینطوری ما در ویژگی های شخصیتی و احساسات کاراکتر آگاه می شیم. همین باعث میشه که دلیل خیلی از اعمال و کارهای کاراکتر رو متوجه بشیم.
عکس العمل ها -اثراتی که شخصیت بر سایر کاراکتر ها داره و اینکه سایر کاراکتر ها در مورد شخصیت مورد نظر ما چه نظری دارن. شکل گیری روابط بین کاراکترها و اینکه عکس العمل شخصیت ما به گفته یا عمل سایر شخصیت ها می تونه در پردازش شخصیت موثر باشه. آیا احساسات شخصیت ها در یک داستان نسبت به هم ترسه ؟ خوشحالیه ؟ سردرگمیه ؟ این باعث می شه خواننده بهتر متوجه ویژگی های شخصیت های داستان بشه.
لحن و نوع صحبت -اینکه شخصیت چطور صحبت می کنه و لحنش چطوره خودش یه ویژگی منحصر به فرد در پردازش شخصیت هست. ممکنه شخصیت ما لحن خجالت زده، نگران یا آرام یا حتی ناآرام داشته باشه. گاهی وقت ها شخصیت با نوعی ذکاوت خاص حرف می زنه یا گاهی وقت ها بی ادبه و با پرروگی می خواد عبارتی رو بیان کنه.
نمونه ای از پردازش کاراکتر:
مثال زیر یک نمونه از پردازش شخصیت هست که از همه ی روش ها بالا در توصیفات شخصیت استفاده شده :
آنا همانطور که وارد حیاط مدرسه ی جدیدش شده بود می توانست طنین صدای ضربان قلبش را بشنود. او به هیچ وجه انتظار چنین محوطه ی بزرگی را نداشت. مدرسه ی قدیمی اش در مقایسه با ساختمان جدید، خیلی کوچک بود. به دانش آموزان در حیاط نگریست و وقتی که دید سایر دخترها چطور لباس پوشیده اند، احساس کرد یک وصله ی ناجور برای چنین مکانیست . با آن دامن های کوتاه و کفش های پاشنه بلندشان، کاملاً بالغ به نظر می رسیدند. آنا به سر و وضع خودش نگریست، آن شلوار جین گشاد و کفش های اسپرتش او را کاملاً از بقیه متمایز می کرد. در مدرسه ی قدیمی اش همه مثل او لباس می پوشیدند. با یادآوری خاطرات گذشته، دلتنگ دوستان قدیمی اش شد. از دو گروهی از دخترهای شیک پوش را دید که به سمتش می آمدند. آنقدر مضطرب و نگران شده بود که کتابهایش از میان دستانش سر خوردند و روی زمین افتادند. دخترها با مشاهده ی او شروع به خندیدن کردند و همانطور که مسخره اش می کردند و دهاتی صدایش می زدند، از کنارش رد شدند. آنا فوراً روی زمین زانو زد، کتابهایش را جمع کرد و بی آنکه به پشت سر نگاه کند، به طرف دستشویی مدرسه دوید تا دید همگان پنهان شود.
گوشی موبایلش را از جیب در آورد و شماره ی مادرش را گرفت. گوشی تلفن بعد از چند بار بوق زدن بالاخره پاسخ داد. آنا همانطور که گریه می کرد، گفت : " مامان خواهش می کنم، من می خوام برگردم خونه، من به اینجا تعلق ندارم! "
================================
در این مثال کوتاه متوجه شدیم که چطور نویسنده از ویژگی ظاهری برای توصیف کاراکتر آنا استفاده کرده. در داستان می بینیم که چطور لباسهای آنا با بقیه متفاوته. اینکه شلوار جین پوشیده و کفش اسپرت پاش کرده در حالیکه بقیه دخترها پاشنه بلند پوشیدن و دامن کوتاه به تن کردن. همچنین متوجه میشیم که چطور دوستای قبلی آنا با دانش آموزان مدرسه ی جدید فرق دارن و از اینجا می فهمیم شاید آنا از یک کشور یا شهر دیگه به شهری که فرهنگشون کاملاً با فرهنگ آنا و محل زندگیش فرق می کنه.
در توصیفات کاراکتر این نکته باید مد نظر قرار بگیره که توصیف به هیچ وجه نباید خسته کننده باشه و یا روند داستان رو قطع کنه. توصیف کاراکتر مثل توصیف صحنه که در درس بعد باهاش آشنا می شیم باید بین تارهای داستان دوخته بشه و در جهت داستان باشه. اینکه روند داستان رو قطع کنین تا با توصیف اضافه کاراکتر رو وصف کنین یه اشتباهه. همیشه توصیفاتی رو میاریم که در جهت توصیف داستان باشه. مثلن تو این یه قسمت رنگ چشم ها و یا موهای آنا مهم نبوده بلکه برای بیان تفاوت فرهنگی بین مدرسه ی جدید و مدرسه ی قدیمی تفاوت لباس ارزشش بیشتر بوده. به علاوه خواننده بعد از خوندن این قسمت از داستان می تونه ویژگی های شخصیت رو بگه.
آنا یه دختر نگران و خجالتیه که لباسهای کاملن ساده می پوشه چون احتمالن افکارش هم ساده س و با بقیه ی همسن و سالاش فرق می کنه.
همیشه قبل از اونکه شخصیت رو وارد داستان کنین سعی کنین خودتون کاملا بشناسینش و از سرگذشت و آینده ش خبر داشته باشین. ویژگی هاش رو بدونین از خصوصیات اخلاقیش با خبر باشین و لحن حرف زدنش رو بشناسین. سپس کاراکتر رو توی داستان بیارین.
--------------------------------
تکلیف شب 2 :
یک الی دو پاراگراف از شخصیتتون رو اینجا بنویسین. درست شبیه مثال بالا.
13/06/1394 12:34 ب.ظ
حسین عزیز پیرنگتون در واقع پیرنگ نیست بلکه شرح وقایعه گفتیم پیرنگ روابط و چرایی ها رو بیان می کنه الان اینجا هیچ پاسخی به سوالات داده نشده تازه سوال ایجاد شده ( رابطه ی علت و معلولی بین وقایع )یکبار دیگه سعی کنید پیرنگ رو بنویسین :5:
- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -
درس دوم : راه های شخصیت سازی و پردازش آن
روش های پردازش کاراکتر در داستان
شخصیت پردازی در ادبیات در واقع پروسه ای هست که نویسنده ها برای گسترش دادن ویژگی های کاراکترشون و ارائه ی یه تصویر کامل ( با جزئیات ) به خواننده ها ازش استفاده می کنن. دو رویکرد متفاوت به شخصیت پردازی وجود داره که شامل شخصیت پردازی مستقیم و شخصیت غیرمستقیم میشه. به وسیله ی رویکرد مستقیم، نویسنده به ما میگه که در مورد کاراکتر چه چیزهایی رو باید دانست. در رویکرد غیرمستقیم نویسنده به ما چیزهایی در مورد شخصیتث نشون میده که کمک می کنه ویژگی هاش رو بشناسیم و روابطش با دیگر کاراکتر ها و تأثیراتش بر سایر کاراکتر ها رو درک کنیم.
پنج راه اصلی در پردازش یک شخصیت
توصیفات ظاهری، کارها و اعمال، افکار درونی، عکس العمل ها و لحن حرف زدن.
توصیفات ظاهری- اینکه بیایم و ویژگی های ظاهری یک کاراکتر رو وصف کنیم. برای مثال، شخصیت ما ممکنه قد بلند باشه، لاغر یا چاق باشه، زیبا یا زشت و غیره. ممکنه در مورد رنگ چشم ها و رنگ لباسش بخوایم نکاتی رو وصف کنیم. یا حتی نوع لباس پوشیدن کاراکتر. اینکه شخصیت ما چطور لباس می پوشه ممکنه یکی از ویژگی های شخصیتی اون رو به خواننده نشون بده. آیا شخصیت ما لباسهای قدیمی، کهنه، پاره و کثیف می پوشه یا خوشتیپه و لباسهای گران قیمت و مد روز رو می پوشه ؟
اعمال/ رفتار/ خلقیات -کاراکتر چه نکته ی قابل توجهی داره که بخواد با خواننده در میون بزاره ؟ کاری که کاراکتر انجام میده، رفتاری که از خودش نشون میده بهمون میگه که چه ویژگی هایی می تونه داشته باشه. همین اعمال و رفتار کاراکتر هست که به خواننده نشون میده، کاراکتر آدم خوبیه یا آدم بدیه ؟ کاراکتر خودخواهه یا نه دوست داره به بقیه کمک کنه.
افکار درونی- اینکه کاراکتر در مورد موقعیت های مختلف چه فکر و نظری داره که ارائه بده تو پردازش کاراکتر موثر هست. اینطوری ما در ویژگی های شخصیتی و احساسات کاراکتر آگاه می شیم. همین باعث میشه که دلیل خیلی از اعمال و کارهای کاراکتر رو متوجه بشیم.
عکس العمل ها -اثراتی که شخصیت بر سایر کاراکتر ها داره و اینکه سایر کاراکتر ها در مورد شخصیت مورد نظر ما چه نظری دارن. شکل گیری روابط بین کاراکترها و اینکه عکس العمل شخصیت ما به گفته یا عمل سایر شخصیت ها می تونه در پردازش شخصیت موثر باشه. آیا احساسات شخصیت ها در یک داستان نسبت به هم ترسه ؟ خوشحالیه ؟ سردرگمیه ؟ این باعث می شه خواننده بهتر متوجه ویژگی های شخصیت های داستان بشه.
لحن و نوع صحبت -اینکه شخصیت چطور صحبت می کنه و لحنش چطوره خودش یه ویژگی منحصر به فرد در پردازش شخصیت هست. ممکنه شخصیت ما لحن خجالت زده، نگران یا آرام یا حتی ناآرام داشته باشه. گاهی وقت ها شخصیت با نوعی ذکاوت خاص حرف می زنه یا گاهی وقت ها بی ادبه و با پرروگی می خواد عبارتی رو بیان کنه.
نمونه ای از پردازش کاراکتر:
مثال زیر یک نمونه از پردازش شخصیت هست که از همه ی روش ها بالا در توصیفات شخصیت استفاده شده :آنا همانطور که وارد حیاط مدرسه ی جدیدش شده بود می توانست طنین صدای ضربان قلبش را بشنود. او به هیچ وجه انتظار چنین محوطه ی بزرگی را نداشت. مدرسه ی قدیمی اش در مقایسه با ساختمان جدید، خیلی کوچک بود. به دانش آموزان در حیاط نگریست و وقتی که دید سایر دخترها چطور لباس پوشیده اند، احساس کرد یک وصله ی ناجور برای چنین مکانیست . با آن دامن های کوتاه و کفش های پاشنه بلندشان، کاملاً بالغ به نظر می رسیدند. آنا به سر و وضع خودش نگریست، آن شلوار جین گشاد و کفش های اسپرتش او را کاملاً از بقیه متمایز می کرد. در مدرسه ی قدیمی اش همه مثل او لباس می پوشیدند. با یادآوری خاطرات گذشته، دلتنگ دوستان قدیمی اش شد. از دو گروهی از دخترهای شیک پوش را دید که به سمتش می آمدند. آنقدر مضطرب و نگران شده بود که کتابهایش از میان دستانش سر خوردند و روی زمین افتادند. دخترها با مشاهده ی او شروع به خندیدن کردند و همانطور که مسخره اش می کردند و دهاتی صدایش می زدند، از کنارش رد شدند. آنا فوراً روی زمین زانو زد، کتابهایش را جمع کرد و بی آنکه به پشت سر نگاه کند، به طرف دستشویی مدرسه دوید تا دید همگان پنهان شود.
گوشی موبایلش را از جیب در آورد و شماره ی مادرش را گرفت. گوشی تلفن بعد از چند بار بوق زدن بالاخره پاسخ داد. آنا همانطور که گریه می کرد، گفت : " مامان خواهش می کنم، من می خوام برگردم خونه، من به اینجا تعلق ندارم! "
================================
در این مثال کوتاه متوجه شدیم که چطور نویسنده از ویژگی ظاهری برای توصیف کاراکتر آنا استفاده کرده. در داستان می بینیم که چطور لباسهای آنا با بقیه متفاوته. اینکه شلوار جین پوشیده و کفش اسپرت پاش کرده در حالیکه بقیه دخترها پاشنه بلند پوشیدن و دامن کوتاه به تن کردن. همچنین متوجه میشیم که چطور دوستای قبلی آنا با دانش آموزان مدرسه ی جدید فرق دارن و از اینجا می فهمیم شاید آنا از یک کشور یا شهر دیگه به شهری که فرهنگشون کاملاً با فرهنگ آنا و محل زندگیش فرق می کنه.
در توصیفات کاراکتر این نکته باید مد نظر قرار بگیره که توصیف به هیچ وجه نباید خسته کننده باشه و یا روند داستان رو قطع کنه. توصیف کاراکتر مثل توصیف صحنه که در درس بعد باهاش آشنا می شیم باید بین تارهای داستان دوخته بشه و در جهت داستان باشه. اینکه روند داستان رو قطع کنین تا با توصیف اضافه کاراکتر رو وصف کنین یه اشتباهه. همیشه توصیفاتی رو میاریم که در جهت توصیف داستان باشه. مثلن تو این یه قسمت رنگ چشم ها و یا موهای آنا مهم نبوده بلکه برای بیان تفاوت فرهنگی بین مدرسه ی جدید و مدرسه ی قدیمی تفاوت لباس ارزشش بیشتر بوده. به علاوه خواننده بعد از خوندن این قسمت از داستان می تونه ویژگی های شخصیت رو بگه.
آنا یه دختر نگران و خجالتیه که لباسهای کاملن ساده می پوشه چون احتمالن افکارش هم ساده س و با بقیه ی همسن و سالاش فرق می کنه.
همیشه قبل از اونکه شخصیت رو وارد داستان کنین سعی کنین خودتون کاملا بشناسینش و از سرگذشت و آینده ش خبر داشته باشین. ویژگی هاش رو بدونین از خصوصیات اخلاقیش با خبر باشین و لحن حرف زدنش رو بشناسین. سپس کاراکتر رو توی داستان بیارین.
--------------------------------
تکلیف شب 2 :
یک الی دو پاراگراف از شخصیتتون رو اینجا بنویسین. درست شبیه مثال بالا.
بانو آتوسا اون چيزي كه تو داستاني كه آخرين بار نوشتم(همون تيكه از داستان بلند رو ميگم)ميشه بهش گفت شخصيت پردازي؟
sossoheil82 reacted
شروع کننده موضوع 13/06/1394 12:51 ب.ظ
بانو آتوسا اون چيزي كه تو داستاني كه آخرين بار نوشتم(همون تيكه از داستان بلند رو ميگم)ميشه بهش گفت شخصيت پردازي؟
بزارش اینجا تا بگم
13/06/1394 12:59 ب.ظ
روزي روزگاري جادو گر بزرگي بود به نام واردر ويليامز بزرگ كه به جامعه ي بشري اللخصوص طبقه ي اشراف خدمت ميكرد. او پيشگو و ساحر اعظم دربار بود و همان طور كه از مقامش پيداست يكي از خوش پوش ترين افراد شهر بزرگ ترينا بود. هميشه ريشش را بلند ميكرد و سرمه ي زيادي به چشمانش ميكشيد. بيشتر به رنگ سفيد علاقه داشت و به همين دليل هميشه شاگرد خياط سلطنتي برايش هر ماه لباس هاي سفيد از ابريشم چيني آماده ميكرد. از عطر افتضاح گل ياس رازقي به كررات بهره ميبرد زيرا فكر ميكرد كه با اين عطر باعث ميشود زنان زيادي به سمت او جذب شوند. اما فكر كنم كه زنان اشرافي هم با نظر من موافق بودند كه اين عطر باعث احساس تهوع ميشود. خصوصيات اخلاقي خيلي خاصي داشت. بيشتر اوقات ترشرو است و هميشه كلمه ي بايد از زبانش نميوفتد. حرف زور حرف اوست و اگر صبحانه اش كه شامل چند سوسيس سرخ شده گوشت اسب به همراه سس مخصوص درباري است جلويش حاضر نباشد فريادش در آسمان است و حتي شياطين هم از صداي ناهنجار او گوش هاي خود را ميگيرند. كمي مشكل اخلاقي دارد و اكثر اوقات به همراه فرزند كوچك شاه در كافه هاي شبانه ي شهر ترينابه سر ميبرد. كم پيش ميايد كه خوش رو باشد. و اگر خوشرو بود دو معني دارد، يا از تو كاري را مي خواهد انجام دهي و يا زن مورد علاقه اش به او جواب بله داده. در كنار بدي هايي كه دارد جنبه هاي مثبت هم دارد، مثلا خيلي وقت شناس است و هميشه سر قرار به موقع آماده ميشود. از شلختگي و بي خيالي كاملا متنفر است، وتنها چيزي كه باعث مي شود من به و علاقه داشته باشم، علاقه ي وافر او به شكلات كاكائويي هست.اين جادوگر خوب قصه ي ما كه بعضي مواقع شرارت از چشمان خاكستر رنگش ميباره، يك شاگرد كه البته تنها فرزند اوست هم دارد. آن شاگرد من هستم، يعني تنها فرزند او، و البته نوكر در خونه ي باباش كه بابا بزرگ من باشه. والبته اين تنها فرزند او بودن هم ماجرا دارد كه شايد واجب باشد براي شما بگم.
از اونجايي كه اين جادوگر ما هيچ موقع عاشق كسي نميشد و هميشه دل دختران زيادي را مي شكست، روزي دختر شاه پريان تصميم گرفت كه اونو شيفته ي خودش بكنه. از هزاران راه مختلف براي اين كار وارد شد ولي به نتيجه اي نرسيد. تا اين كه يك روز يك بسته شكلات را براي جادوگر فرستاد. جادوگر هم كه به يك لحظه جعبه را باز كرد و شكلات هارا تا ته خورد و حتي امان نداد تا دفتر پسچي را امضا كند، غافل از اين كه اين شكلات ها با معجون عشق پر شده بودند و پس از آن بود كه مشكلات بعدي به وجود آمد. او عاشق دختر شاه پريان شد و حال اين پري خانم ما بود كه برا او ناز ميامد. جادوگر يال بهتره بگم پدرم دنبال مادرم افتاده بود و حال اين پدربزرگ مادريم بود كه جلوي پاي او سنگ مينداخت. پدرم كه از اين وضعيت خسته شده بود روزي تصميم شومي گرفت و با ريختن يك معجون عشق قوي تر مادرم را عاشق خودش كرد و حال اين عشق به يك عشق دوطرفه مبدل شده بود اما نه يك عشق واقعي. يك عشق از روي شهوت و حيوانيت، و همين شد كه بر اثر يك رابطه يك فرزند كه اون هم من باشم بدنيا آمد. فرزندي غير قانوني كه بعدا با ازدواجي كه به درخواست پادشاه پريان قانوني شد و البته مادرم بعد از آن سر زا رفت و حال اين پدرم بود كه بايد از يك فرزند نغ نغويي مثل من محافظت ميكرد و تا اينجا تونسته بود از عهده‌ي اين وظيفه خوب بر بيايد اما پدرم وقتي كه فهميده بود به چه دليل عاشق شاهدخت پريان شده با من تا حدودي سرد برخورد ميكرد و نسبت به من علاقه اي نشون نمي داد.
اينو ميگم آتوسا خانم Lady Rain
شروع کننده موضوع 13/06/1394 5:11 ب.ظ
روزي روزگاري جادو گر بزرگي بود به نام واردر ويليامز بزرگ كه به جامعه ي بشري اللخصوص طبقه ي اشراف خدمت ميكرد. او پيشگو و ساحر اعظم دربار بود و همان طور كه از مقامش پيداست يكي از خوش پوش ترين افراد شهر بزرگ ترينا بود. هميشه ريشش را بلند ميكرد و سرمه ي زيادي به چشمانش ميكشيد. بيشتر به رنگ سفيد علاقه داشت و به همين دليل هميشه شاگرد خياط سلطنتي برايش هر ماه لباس هاي سفيد از ابريشم چيني آماده ميكرد. از عطر افتضاح گل ياس رازقي به كررات بهره ميبرد زيرا فكر ميكرد كه با اين عطر باعث ميشود زنان زيادي به سمت او جذب شوند. اما فكر كنم كه زنان اشرافي هم با نظر من موافق بودند كه اين عطر باعث احساس تهوع ميشود. خصوصيات اخلاقي خيلي خاصي داشت. بيشتر اوقات ترشرو است و هميشه كلمه ي بايد از زبانش نميوفتد. حرف زور حرف اوست و اگر صبحانه اش كه شامل چند سوسيس سرخ شده گوشت اسب به همراه سس مخصوص درباري است جلويش حاضر نباشد فريادش در آسمان است و حتي شياطين هم از صداي ناهنجار او گوش هاي خود را ميگيرند. كمي مشكل اخلاقي دارد و اكثر اوقات به همراه فرزند كوچك شاه در كافه هاي شبانه ي شهر ترينابه سر ميبرد. كم پيش ميايد كه خوش رو باشد. و اگر خوشرو بود دو معني دارد، يا از تو كاري را مي خواهد انجام دهي و يا زن مورد علاقه اش به او جواب بله داده. در كنار بدي هايي كه دارد جنبه هاي مثبت هم دارد، مثلا خيلي وقت شناس است و هميشه سر قرار به موقع آماده ميشود. از شلختگي و بي خيالي كاملا متنفر است، وتنها چيزي كه باعث مي شود من به و علاقه داشته باشم، علاقه ي وافر او به شكلات كاكائويي هست.اين جادوگر خوب قصه ي ما كه بعضي مواقع شرارت از چشمان خاكستر رنگش ميباره، يك شاگرد كه البته تنها فرزند اوست هم دارد. آن شاگرد من هستم، يعني تنها فرزند او، و البته نوكر در خونه ي باباش كه بابا بزرگ من باشه. والبته اين تنها فرزند او بودن هم ماجرا دارد كه شايد واجب باشد براي شما بگم.
از اونجايي كه اين جادوگر ما هيچ موقع عاشق كسي نميشد و هميشه دل دختران زيادي را مي شكست، روزي دختر شاه پريان تصميم گرفت كه اونو شيفته ي خودش بكنه. از هزاران راه مختلف براي اين كار وارد شد ولي به نتيجه اي نرسيد. تا اين كه يك روز يك بسته شكلات را براي جادوگر فرستاد. جادوگر هم كه به يك لحظه جعبه را باز كرد و شكلات هارا تا ته خورد و حتي امان نداد تا دفتر پسچي را امضا كند، غافل از اين كه اين شكلات ها با معجون عشق پر شده بودند و پس از آن بود كه مشكلات بعدي به وجود آمد. او عاشق دختر شاه پريان شد و حال اين پري خانم ما بود كه برا او ناز ميامد. جادوگر يال بهتره بگم پدرم دنبال مادرم افتاده بود و حال اين پدربزرگ مادريم بود كه جلوي پاي او سنگ مينداخت. پدرم كه از اين وضعيت خسته شده بود روزي تصميم شومي گرفت و با ريختن يك معجون عشق قوي تر مادرم را عاشق خودش كرد و حال اين عشق به يك عشق دوطرفه مبدل شده بود اما نه يك عشق واقعي. يك عشق از روي شهوت و حيوانيت، و همين شد كه بر اثر يك رابطه يك فرزند كه اون هم من باشم بدنيا آمد. فرزندي غير قانوني كه بعدا با ازدواجي كه به درخواست پادشاه پريان قانوني شد و البته مادرم بعد از آن سر زا رفت و حال اين پدرم بود كه بايد از يك فرزند نغ نغويي مثل من محافظت ميكرد و تا اينجا تونسته بود از عهده‌ي اين وظيفه خوب بر بيايد اما پدرم وقتي كه فهميده بود به چه دليل عاشق شاهدخت پريان شده با من تا حدودي سرد برخورد ميكرد و نسبت به من علاقه اي نشون نمي داد.اينو ميگم آتوسا خانم @Lady Rain
چهار پنج خط اول رو خوندم آنوبیس جان توصیفاتت خیلی خوب هستن در مورد شخصیت
اما در مورد لحن و ترشرویی طرف من اگر باشم سعی می کنم یکی دو دیالوگ از شخصیتم بیارم و بعد نشون بدم چجور ادمیه.
یعنی نشون بدم نه اینکه بگم ولی اینم اشتباه نیس
------------------------------------
نکته ای که دوستان باید مد نظر قرار بدن اینه که شخصیت شما طی داستان باید رشد کنه این نکته ی مهم در پردازش کاراکتر هست، باید تغییرات و مسائل داستان روش تأثیر بزاره و کاراکتری موفق تره و محبوبیت بیشتری پیدا می کنه که مثل یه انسان واقعی مثل یک آدم واقعی در سیر حوادث تغییر پیدا کنه حالا یا به سمت بهتر شدن یا به سمت بدتر شدن
موفق باشید
شروع کننده موضوع 14/06/1394 6:34 ب.ظ
درس سوم : فضاسازی و توصیف صحنه
خب پس تا اینجای کار متوجه شدیم اولین جرقه ی داستان نویسی، ایده ست. یادتون باشه گاهی وقتها یه ایده ی ناب می تونه خواننده رو برای خوندن ادامه ی کار علاقمند کنه اما... این مسئله هم هست، ایده هر چه قدر ناب گاهی ممکنه پرداخت خوبی نداشته باشه.
هر داستانی، ( فرقی نداره چه ژانری باشه، اجتماعی، فانتزی، دارک فانتزی، ترسناک، پلیسی، جنایی، رومنس و یا حتی ترکیبی از همه ی آنها ) از یه سری بخش هایی تشکیل شده. یکی از بخش های اصلی داستان، فضاسازی هست. نویسنده های تازه کار معمولا تو این یکی خیلی لنگ می زنن. من به عنوان یکی از کسایی که به تازگی تونستم بر این مشکل خودم غلبه کنم، علتش رو بهتون می گم :
1- نویسنده های تازه کار و بی تجربه، دوست دارن زود به اصل مطب برسن. اونا در واقع مثل خواننده ای می مونن که به یه کتاب جذاب رسیده و می خواد زود تمومش کنه و ببینه تهش چی میشه. اون جرقه ای که توی ذهن نویسنده ی تازه کار زده شده، زود می خواد شکل یک طرح و پلات کلی رو به خودش بگیره و پایان داستان رو به نویسنده نشون بده برای همین ناخودآگاه نویسنده تند تند می نویسه و از صحنه سازی و فضاسازی مناسب خودداری می کنه.
2- گاهی نویسنده دایره ی لغات اندکی داره و نمی تونه اونچه در ذهنش شکل گرفته از یک صحنه ی داستانی رو به خوبی توصیف کنه، معمولا توصیف نصفه نیمه ای میده و بقیه رو به ذهن خواننده می سپاره
گرچه ممکنه شماره ی دوم برای خیلی از خواننده ها خیلی جذاب تر باشه چون می تونن با قوه ی تخیلشون اونچه که می خوان رو تصور کنن و این کار هم براشون جذاب تره اما همه ی اینها بستگی به یه پی ریزی و به قولی Setting مناسب از سوی نویسنده داره. پس خواننده باید کلیت کار رو بخونه و جزئیات رو خودش بسازه. خیلی از خواننده ها هم برعکسن و کتابهایی رو ترجیح میدن که با زبانی شیوا به توصیف صحنه و محیط و فضاسازی مناسب می پردازه.
فضاسازی لازمه ی داستانه. شما ممکنه یه ایده ی ناب داشته باشین باید فضاسازیتون هم به همون اندازه تأثیر گذار باشه تا خواننده محو داستان شما بشه و به فکر واداشته شه.
چطور فضاسازی کنیم ؟
همونطور که بالاتر هم گفتم فضاسازی یکی از اجزای اصلیِ داستان در کنار پلات یا طرح اصلی و کاراکتر هاست. فضاسازی توصیف صحنه، مکان و زمان در داستان شماست. فضاسازی داستان رو گسترش میده و به پیشروی ایده و داستان کمک می کنه و همچنین باید حامیِ کاراکترها باشه و باعث بشه که یک سری تکان مهم و تم داستانی آهسته آهسته برملا بشه.
بخش اول : توصیف صحنه
پیش از اونکه توصیف یک صحنه رو شروع کنین، از خودتون 6 تا سوال بپرسید و جواب هر کدوم رو جلوش بنویسین. این سوالات به شما کمک می کنن که بتونین فضاسازیِ موثرتری رو در طول داستان داشته باشین.
1- داستان در کجا قرار داره ؟
2- داستان چه زمانی به وقوع پیوسته ؟
3- آب و هوا و به طور کلی هوای داستان چطوره ؟ آیا داستان در روز آفتابی اتفاق می افته؟ آیا شبه ؟ هوا بارانیه؟ برف میاد ؟
4- وضعیت مردم و جامعه به چه صورت هست ؟
5- محیط اطراف چگونه س؟ آیا در یک شهر مدرن هستیم ؟ آیا در یک جنگل هستیم ؟ آیا در یک روستا هستیم ؟
6- چه جزئیات ویژه ای باعث میشه که بهتر بتونیم محیط رو تصور کنیم ؟
دوست دارین توصیفتون از محیط به صورت کلی یا با جزئیات باشه ؟
چطور صحنه رو توصیف می کنین؟ آیا با دوربین از فاصله ی دور به یک شهر نگاه می کنین و کمتر جلو می رین یا اول از جزئیات حرف میزنین ؟ بنا به موقعیت داستان تصمیم بگیرین که زاویه ی دیدتون چطور باشه؟ آیا نیازی هست کل شهر رو توصیف کنین ؟ یا فقط به توصیف خانه بسنده می کنین ؟ این خود شما هستین که باید مشخص کنین چه نوع توصیفی به داستانتون میاد.
بهتره که اول از کلیات شروع کنین و کم کم وارد جزئیات بشین. مثلن از توصیف یک قلمرو، کشور، ناحیه، منطقه شروع کنین به شهر برسین و بعد یک محله از شهر رو توصیف کنین. شاید هم اول بخواین از توصیف ظاهریِ یک شخص شروع کنین و بعد در مورد نوع مردمی که در شهر زندگی می کنن حرف بزنین. ( نمونه ی این نوع توصیف رو در کتاب " عطش مبارزه " نوشته ی سوزان کولینز داریم که وقتی در مورد پانم صحبت می کنه، اول از توصیف لباسهای عجیب و غریب و آرایش عجیب مردم حرف می زنه و بعد یه تصور کلی از کل آدمهایی که تو پانم زندگی می کنن میده. )
همین راه با بیان احساسات، افکار و تصورات کاراکتر در مورد محیطی که دارن توش زندگی می کنن یا واردش شدن، به داستان معنی می کنه و خواننده رو بهتر جذب می کنه.
از حواس پنجگانه برای توصیف محیط استفاده کنین!
حواس پنجکانه مثل لمس، بویایی، بینایی، شنوایی و مزه ها. خیلی از نویسنده ها هستن که فقط از یک قوه ی بینایی برای توصیف داستاناشون استفاده می کنن این باعث می شه که نوشته تنها یک بعدی باشه. البته که می تونین از حس بینایی برای توصیف اجسام و موقعیتهاشون استفاده کنین اما برای اینکه نوشته تون حس بهتری بگیره بهتره که از بقیه ی حواستون هم استفاده کنین.
تصور کنین می خواین یه اتاق رو توصیف کنین و شما از قبل در مورد اینکه برای مثال کاناپه، آباژور یا مبل ها چطور در اتاق قرار گرفتن حرف زدین، نظرتون در مورد اینکه اتاق چه بویی میده چیه ؟ ( بوی خوش قرمه سبزیِ مادربزرگ در اتاق پخش شده بود یا به مشام می رسید)
یا فرض کنین کاراکتر شما توی یک بیابون بی آّب و علف گیره افتاده، چطوره که در مورد شن های نرمی که زیر پاهاش جریان دارن صحبت کنین.
و یا اینکه شاید شخصیت شما داره از یه صخره بالا می ره؟ آیا تیزیِ سنگ ها دست و پاهاش رو زخمی می کنه ؟
می تونین در مورد مزه ی غذای مورد علاقه ی کاراکترتون وقتی یه لقمه از اونو توی دهنش می زاره هم صحبت کنین.
مثال :
وارد اتاق پذیرایی شد. بانو مک دوآل همچون ملکه ویکتوریا با وقار تمام بر روی صندلیِ گلداری نشسته بود و به الیزابث نیز اشاره کرد تا بر روی صندلیِ مشابه رو به رویش بنشیند. دیوارهای به رنگ ماهی سالمون، باعث می شد گیسوان سفید دوشِس به صورتی کمرنگ بدرخشد. الیزابث کمی مظطرب بود و همین باعث شد تا با حرکت ظریف تکه ای چوب در شعله های سرخ رنگ آتشدانی که با سنگ مرمر تزئین شده بود، از جا بپرد.
هیچوقت، هیچوقت نذارین توصیفات صحنه داستان شما رو بلاک کنه!
همونطور که گفتیم، صحنه سازی باید داستان رو پیش ببره، نه جلوی پیشرویِ اونو بگیره! این اتفاق معمولا زمانی میفته که داستان شما داره با شیب تندی پیش میره و ناگهان شما توقف می کنین تا یک توصیف طولانی از فضایی که کارکترها در اون هستن بدین. به جای اینکه وسط یک مکالمه ی هیجان انگیز یا یک صحنه ی درگیری همه چیز رو روی پاز بذارین و برین سراغ توصیف صحنه، سعی کنین صحنه رو از دید کاراکتر یا با اعمال کاراکتر توصیف کنین. به طور کلی توصیف صحنه باید هم نوای کارهای باشه که کاراکتر داره انجام می ده.
برای مقال، اگر کاراکتر شما داره از دست یک خوناشام در جنگل فرار می کنه، واینسین و یهو شروع کنین به توصیف اینکه چقدر جنگل و درخت هایی که در اون هست، ترسناکن. کاری کنن که کاراکتر با دید خودش به این نتیجه برسه که چقدر همه جا ساکت و تاریکه.
کاری کنین کاراکتر پاش رو روی تکه ای چوب خشک بزاره که باعث انعکاس صدا در محیطِ ساکت بشه. یا اینکه کاری کنین شاخه ی تیزی گونه ی کاراکتر رو ببره. روی این مسئله بیشتر تمرکز کنین که کاراکترتون محیط رو چطور داره می بینه.
مثلا از بس تاریکه هیچ چیزی رو نمی تونه ببینه و فقط می تونه صدای قدمهای آروم کسی رو پشت سرش بشنوه. سعی کنین فضاسازی رو در دل پیشرویِ داستان و توصیف حالات کاراکتر فرو کنین تا صحنه و فضاسازیتون باعثه توقفِ ناگهانی داستان نشه!
همه چیز رو با زبون نگین! بلکه نشونش بدین!
به جای اینکه در مورد صحنه حرف بزنین، صحنه رو به مخاطب نشون بدین. نگین " بیابان گرم بود." به جاش با توصیفه اینکه
" خورشید پرتوهای سوزان خود را بی‌رحمانه بر سرش می‌کوبید. به‌ناچار شالِ دورِ گردنش را باز کرد و آن را روی سر انداخت. مشک کوچک آویخته به زین اسب را برداشت و بالای دهانش گرفت؛ آخرین قطرات آب روی زبانش ریخت. آهی کشید، دستش را سایبان چشم‌هایش کرد و به دوردست نگریست؛ واقعاً در آن بیابان برهوت انتظار چه‌چیزی را داشت؟ کاروان‌سرایی که در آن، روز را به سر کُنَد، اندکی آب بخرد و سفرش را از سر بگیرد؟ « زهی خیال باطل...!» بااکراه شانه‌هایش را بالا انداخت و همانطور که افسارِ اسب را می‌کشید، به راهش ادامه داد. "
پس با نشون دادن حالات کاراکترتون در مورد محیط حرف بزنین. سعی کنین زبانتون واضح باشه، طوری که خواننده بفهمه شما می خواین چیو نشون بدین. از اسامی و صفات توصیفی برای توصیف صحنه استفاده کنین. به جای اینکه بگین " دخترا هیجان زده بودند. "
نشون بدین :
" صدای خنده و جیغ های از سر شادمانی فضا را پرکرده بود. حلقه های موهایشان از شدت عرق خیس شده و به صورت و پیشانیشان چسبیده بود. روی کاناپه نشسته و دستهایشان را به هم داده بودند و مسخره بازی در می آوردند. آنقدر رقصیده و این طرف و آن طرف پریده بودند که حتی نای نفس کشیدن هم نداشتند. به این فکر کردند که همین لحظات است که در خاطره شان ثبت می شود و برای همیشه باقی خواهد ماند. "
در توصیف فقط روی جزئیات مهم تمرکز کنین!
یه وقتایی هست که توی داستانی انقدر توصیف صحنه طولانیه که عملا خواننده خسته میشه و کتاب رو دو سه صفحه ای جلو می رسه تا به اصل داستان برسه. برای اینکه از این اتفاق اجتناب کنین سعی کنین توصیف صحنه هاتون فقط نکات مهمی که مربوط به داستان هستن رو جلوه بدن. یادتون باشه هر توصیف صحنه و فضاسازی باید دلیلی برای حضور در داستان داشته باشه!
بخش دوم : مکانی که می خواین توصیف کنین رو انتخاب کنید
فضاسازی شامل خیلی چیزا میشه، مهمترینش مکانی هست که می خواین توش فضاسازی رو انجام بدین. باید یه مکانی رو به عنوان بستری برای رخ دادن داستانتون انتخاب کنین. انتخاب مکان به خودیِ خود خیلی اهمیت داره. تأثیر داستان رو چند برابر می کنه و گاهی وقتها در شناسوندن کاراکتر و یا تم اصلی داستان به ما کمک می کنه. می تونین در ابتدا کشوری رو انتخاب کنین یا قلمرو، یا یک منطقه، یک ایالت یا یک شهر. یا می تونین خیلی جزئی تر کار کنین و یک راست برین سراغ یک محله ی خاص در یک شهر. پیش از داستان تصمیم بگیرین مکانتون دقیقن کجا قرار داره، یک شهر مدرنه ؟ یک روستا و مزرعه س ؟ جزیره س ؟ یا کوهستانه ؟
اتاق رو توصیف کنین!
می تونین با مشخصات ظاهری خونه، حیاط یا اتاق شروع کنین. می تونین از توصیف این مشخصات برای توصیف شخصیتتون هم بهره بگیرین. می تونین حتی از مشخصات ظاهری به یه سری نتیجه گیری ها هم در مورد شخصیت، خصوصیات اخلاقی، خلقیات و ... در کاراکترتون برسید. وقتی اینکارو می کنین، صحنه سازی به داستان شما کمک می کنه که معنا بگیره. برای مثال :
" دیوارهایی که از سنگ خارا ساخته شده بود، زیر نور کم رنگ مشعل ها، به سیاهی می زد. نیمکت هایی خالی در دو سویش از خاک سر بر آوردند و سپس رو به رویش به ناگاه صندلیِ بزرگ سنگی ظاهر شد. حالا پیرامونش را پیکرهای سایه ای فرا گرفته بودند. با صدای پایین با هم حرف می زندند تا اینکه دروازه ی سنگینّ پشت سر هری گشوده شد. سکوت بدیمنی بر اتاق چیره گشت. "
به زمان هم توجه کن!
زمان صحنه سازی هم یک جز مهم از داستانه. این می تونه بر روی پلات داستان و رفتار شخصیت ها اثر بگذاره. این موارد در تعیین زمانِ صحنه سازی اهمیت دارن :
چه وقت از روز. آیا داستانتون صبح اتاق می افته ؟ در میانه ی روز ؟ یا در شب ؟ هر کدوم اینها، توصیفات مخصوص به خودشون رو می طلبن. و همچنین توجه داشته باشین که کاراکتر ها در کدوم این اوقات چه رفتاری از خودشون بروز می دن، حتمن این رفتار بسته به زمان متفاوت خواهد بود.
چه وقت از سال. آیا داستان شما در تابستان اتفاق می افته، زمستان یا بهار ؟ آیا داستانتون حول تعطیلات خاصی باید اتفاق بیفته مثل کریسمس یا هالیووین یا عید نوروز؟ زمان سال می تونه حتی یه زمان معین و یا یک روز معین باشه، مثل سالروز تولد یا سالگرد ازدواج!
تحول زمان در داستان. در مورد این گذر و تحول زمانی در داستانتون هم فکر کنین. می تونه داستانتون طی ساعت ها اتفاق بیفته یا حتی ماهها و سالها. باید گذر زمان در صحنه سازی شرح داده بشه. این مسئله می تونه ذره ذره و طی داستان اتفاق بیفته و یا اینکه در موقعیتی اشاره به فلش بک و توصیف صحنه ای از گذشته در طول داستان بشه تا خواننده این گذر زمان رو حس کنه!
وضعیت آب و هوا رو هم توصیف کن!
آب و هوا می تونه روی رفتار و حالات کاراکترتون اثر داشته باشه. می تونه حتی اثر جدی بر روی پلات و طرح اصلی داستان بزاره. دما رو شرح بدین، اگر بارونیه، اگر باد میاد یا آفتابی.
اگر داستانتون توی آب و هوای بدی اتفاق می افته باید برای خواننده توصیفش کنین. مثلن از سختی های زندگی در صحرا یا کوهستان شمالی صحبت کنین. یا از خوبی ها و هوای فوق العاده مطلوب زندگی در یک ویلای ساحلی حرف بزنین.
برای مثال :
" دست کم هوا ایده آل بود. هرگز نمی توانستند روز بهتری را برای یک مهمانی در باغ انتخاب کنند. بی آنکه باد تندی بوزد، هوا مطلوب بود و آسمان بی ابر و آفتابی. آبی آسمان همچون اوایل تابستان، نقاب بر چهره ی ذرین کره ی طلایی رنگ و روشن خورشید می زد. باغبان از سپیده دم بیدار بود، علفهای هرز را می کند و باغچه ها را مرتب می کرد تا محیط مناسبی را برای رشد گل و گیاهان زیبایی که گویی می درخشیدند، فراهم کند. "
یه وقتایی مجبورین به کتاب جغرافیا سر بزنین!
موقعیت منطقه ای که می خواین توصیف کنین خیلی مهمه. اینکه آیا درخت یا گل یا غذای خاصی در اون منطقه هست که نیاز هست بیشتر توصیف بشه. موقعیت های جغرافیایی مثل شکل گیریِ کوهستان ها، دریاچه ها، رودخانه و جنگل ها می تونن در پیشروی داستان موثر باشن. شخصیت قراره با این موقعیت و محیط سر و کله بزنه و همین باعث میشه تا موقعیت تو داستان اهمیت داشته باشه. اصلن از خودتون بپرسین برای چی چنین صحنه ای رو به عنوان ستینگ داستانتون انتخاب کردین! و بعد شروع کنین به جمع آوری اطلاعات در مورد اون صحنه و بعد بنویسینش!
فرهنگ و شرایط اجتماعی و تاریخی رو هم دخیل توصیفاتتون کنین!
اگر دارین داستان تاریخی می نویسین باید در مورد تاریخ اون منطقه ی خاص اطلاعاتی داشته باشین و از اون اطلاعات در جهت پرداخت صحنه و فضاسازی استفاده کنین. می تونین اول از مشخصات و ویژگی های تاریخی اون مکان بگین و بعد در مورد فرهنگ مردمش حرف بزنین.
در توصیفات اجتماعی باید سراغ زندگی مردم معمولی برین گاهی وقت ها از سی.است صحبت کنین. این مسئله تو نوشتار داستان هایی که محیط مدرن امروزی رو می خواد مطرح کنه، اهمیت داره. اینها می تونه به کاراکتر و کارهایی که اون می خواد انجام بده، ارزش و معنا بده و بر اون تأثیر داشته باشه.
توصیفات فرهنگی هم از آیین و آداب و رسوب و مذهب گرفته تا خلقیات یک اجتماع که شما می تونین در کنار توصیف ظاهری یک جمعیت از اینها هم حرف بزنین.
بخش سوم : از کاراکترها برای توصیف صحنه و فضاسازی استفاده کنین.
صحنه رو با اعمال کاراکتر توصیف کنین.
از شخصیتتون برای توصیف صحنه استفاده کنین. همونطور که کاراکتر حرکت می کنه، داره محیط اطراف رو هم می بینه. اجازه بدین، صحنه یا شی یا چیز مخصوصی رو ببینه، چیزی که به پیشبرد داستان شما کمک کنه. اون چیز چی می تونه باشه ؟ بعد از متوجه چه چیزی میشه؟ کاری کنین کاراکترتون به صورت فیزیکی در محیط دخالت کنه به جای اینکه از یک شی بیجان در یک اتاق برای ستینگ داستان استفاده کنین از تعامل کاراکتر با محیط شروع کنین و صحنه رو توصیف کنین.
از تجربه های کاراکتر برای توصیف صحنه استفاده کنین.
مطمئنا همه ی آدما یک جور به چیزی نگاه نمی کنن و دیدگاهها متفاوته. از دیدگاه کاراکترون چیزی رو توصیف کنین. برای مثال کسی که در نیویورک متولد شده می تونه خیلی متفاوت از یک ایرانی که به نیویورک رفته، اونجا رو توصیف کنه و دیدگاهش کاملا فرق داره. تصمیم بگیرین می خواین از دید چه کسی یک صحنه رو توصیف کنین.
صحنه سازی رو با استفاده از حالت یک کاراکتر انجام بدین.
این بستگی به حال کاراکتر شما و اینکه در چه وضعیتی هست داره. خصوصیات و حالت یک کاراکتر می تونه بر توصیف صحنه اثر بذاره. به این فکر کنین که اگر کارکتر شما برای مثال ناراحت، عصبانی یا خوشحال بود چطور یک صحنه رو توصیف می کرد.
به این فکر کنین که کسی که تازه وارد دبیرستان شده، چه دید متفاوتی نسب به یک سال آخری نسبت به جشن پروم ( رسیدن به سن بلوغ ) داره
مطمئنا یه سال اولی چون می تونه دوست دختر یا دوست پسر پیدا کنه و باهاشون برقصه هیجان زده س اما سال آخری دیگه از این جشن ها خسته شده و نسبت به همه چیز غر می زنه. یا می تونین دبیرستان رو از دید بچه ای که مدام مورد اذیت و آزار هم سن هاش قرار میگیره توصیف کنین و یا برعکس می تونین دبیرستان رو از دید دختر یا پسر محبوب مدرسه شرح بدین.
پلات و طرح داستان خودش می تونه روی حالات شخصیتتون هم اثر بذاره. شاید یک جنگل استوایی در بعد از ظهر برای یک شخصیت جای آرامش بخش و زیبایی باشه در حالیکه برای شخصیت دیگه ای که از گم شدن می ترسه، مکانی ترسناک باشه!
=====================
تکلیف شب 3:
سه تا موضوع می دم و دوستان از بینشون هر کدوم رو خواستن به عنوان توصیف صحنه انتخاب کنن و در موردش بنویسن، توجه داشته باشین نیازی نیست زیاد طولانی بشه مهمه اینکه نکاتی که مطرح کردیم توش رعایت بشه :
1- توصیف گیر افتادن در یک تله یا مرداب
2- توصیف یک خانه ی قدیمی
3- توصیف شهری مدرن
4- توصیف یک قصر ( فرقی نداره داخل یا بیرونش خودتون انتخاب کنین )
5- توصیف یک سیاه چال یا زندان انفرادی
14/06/1394 8:32 ب.ظ
یه توصیف همینجوری:دی
آفتاب سوزان نایی برای من نگذاشته بود. با هر قدمی که برمی داشتم پاهایم در مرز سوختگی شدید قرار می گرفتند. ته کفش هایم از راه رفتن زیاد ساییده شده بودند، لباس هایم پاره و چند روزی بود که دوش حمام یک رویای باطل به نظر می رسید. نهایت تلاشم را می کردم که تندتر راه بروم تا سریع تر به مقصد برسم، اما خسته تر از آنی بودم که آنقدر انرژی صرف دویدن کنم. مدت زمان زیادی بود که همین طور پیش می رفتم؛ به نظر می رسید این پیشروی قصد توقف ندارد، بیابانی در پس بیابانی دیگر، کاکتوسی پس از کاکتوسی دیگر و روزی بعد از روز دیگر. با ناامیدی بار دیگر دهان قمقمه را به لبم چسباندم و تمام آب باقی مانده را سر کشیدم.
آب دهانم را قورت دادم. هنوز هم آب می خواستم. به بئاتریس فکر کردم. حالا مشغول چه کاری بود؟ مثل همیشه تلویزیون را روشن کرده بود و با بی خیالی نسبت به درس هایی که باید برای امتحان فردایش می خواند، فیلم مورد علاقه اش، جان سخت، را که بیش از 10 بار دیده بود، تماشا می کرد؟ اگر واقعیت این که من به خاطر او فرار کرده ام را می فهمید، به چه حال و روزی می افتاد؟ نه، نباید می گذاشتم او از این موضوع باخبر شود. از زمانی که والدینمان فوت کرده بودند، سرپرستی از او را به من سپرده بودند. نمی توانستم کاری کنم که احساس عذاب وجدان کند. نمی توانستم او را هم با دستان خودم به این راهی که در پیش گرفته بودم، بکشانم.
با این فکر بر سرعت گام هایم افزودم. پاهایم زق زق می کردند، عرق از سر و صورتم سرازیر شده بود و هنوز هم آب می خواستم.
نالان از جایم بلند شدم. گلویم می سوخت. سرفه ای کردم و آب خواستم اما پاسخی نشنیدم. کم کم دیدم باز شد و توانستم با نور اندک ماه جایی را که در آن بودم ببینم. عضلات کوفته ام را وادار به حرکت کردم، جلو و عقب. بعد از لحظاتی دردناک موفق شدم تکان بخورم، یک غلت، دو غلت، سه غلت. از پس این امتحانی که از خودم گرفته بودم برآمدم و حالا نوبت آن بود که جلوی حرکتم را بگیرم. دستانم را به خاکی که از تغییرات دمای شبانه روزی خنک شده بود گیر دادم اما خاک کنده شد. صدایم گرفته بود، نمی توانستم جیغ بزنم. فریاد زدم. صدای فریاد تنم را لرزاند. باز هم فریاد زدم. سعی کردم بگویم "کمک" اما صدایی نامفهوم از گلویم خارج شد.
ناگهان از حرکت ایستادم. در دلم خدا را شکر کردم. با تمام تنم خیسی زمین زیرم را حس می کردم. متوجه چیزی شدم که اصلاً دلم نمی خواست در آن شرایط با آن رو به رو شوم. به پایین کشیده شدم. دست و پا زدم تا خودم را بالا بکشم، عاجزانه دستم را به این طرف و آن طرف می گرداندم تا شاخه ای گیر بیاورم، اما چیزی نبود. آب گل آلود وارد دهانم شد؛ به بیرون تفش کردم و بار دیگر دست و پا زدم. آب گل آلود بالا آمد، بالا و بالاتر. و من در مرداب رویاها غرق شدم.
تا اینجا حوصله داشتم بنویسم. یعنی توصیف بیابون که لازم نبود و بعد مرداب، بعدش توی یه خونه بیدار می شه. بقیه برای بعد.:22:
حالا اگه می خواستم داستان کوتاه بنویسم همچین ایده ای به سرم نمی زد ها! موقعی که اصلا لازم نیست ایده میاد :دی
می خواستم بیشتر توصیف کنم اما فقط توصیف بیابون و مرداب مد نظرم بود. گفتم کم باشه شاید خودت هم حوصله نداشته باشی. نظراتت رو می شنوم. :دی
شروع کننده موضوع 16/06/1394 3:31 ب.ظ
هانیه ی عزیز مچکرم
دوستان کسی نمی خواد تو تاپیک شرکت کنه ؟ ببندیمش آیا ؟
ehsanihani302 reacted
17/06/1394 10:52 ب.ظ
در خانه‌ی مادر بزرگ را باز کردم و صدای غیییژ ان گوشم را ازار داد. زیر لب غر زدم. بعد از بر داشتن چند قدم تکه‌ای از پارکت زیر پایم شکست و باعث شد با احتیاط‌تر حرکت کنم. در حالی که اتاق نشینمن خاک گرفته را نظاره می‌کردم چیزی سرد پیشانی‌ام را لمس کرد و مرا از جا پراند. پیشانی‌ام را لمس کردم و متوجه شدم اب است.
به دنبال منبعش به سقف نگاه کردم و لوله ابی زنگ زده توجه‌ام را جلب کرد.
در ذهنم یادداشت کردم که در اینده ان را تعمیر کنم. زمانی که از پله‌ها بالا می‌رفتم زیر پایم صدا می‌دادند و می‌ترسیدم زیر پایم خورد شوند.زمانی که به طبقه‌ی بالا رسیدم نفسی از اسودگی کشیدم. نور افتاب گرم تابستان به زحمت از شیشه‌های خاک گرفته عبور می‌کرد. تمام لوازم خانه با ملافه‌ای سفید پوشیده شده بود، در نتیجه میشد امیدوار بود که تمیز هستند.
تصمیم گرفتم به اتاق کودکی هایم هم سری بزنم. دیوارهای ابی روشن، تخت و رو تختی باطرح دریا و دیواری پر از نقاشی.قاب عکسی روی میز تحریر توجه‌ام را جلب کرد. تمام شیشه را خاک گرفته بود. پووووففف.... ایده‌ی بدی بود . خاک باعث سرفه‌ام شد و به یادم اورد که بیماری تنفسی دارم. اما به دیدن عکس می‌ارزید. تقریبا قیافه‌ی پدر و مادرم را فراموش کرده بودم، اما مادربزرگ نه.
او بعد از مرگ پدر و مادرم از من مراقبت کرده بود. هنوز می‌توانم او را با ان کلاه سبز تیره با پری طاووس رویش تصور کنم.
اه کشیدم. ان روزها چقدر دور به نظر می‌رسید.
